Deze ietwat obscure en eigenaardige Italiaanse productie uit 1984 – die destijds meeliftte op het succes van de veel betere film Christiane F. Wir Kinder von Bahnhof Zoo – vertelt het verhaal van de minderjarige Hanna, een rank meisje met grote blauwe ogen dat inwoont bij haar drankzuchtige moeder in Amsterdam. Na een zoveelste ruzie ontvlucht ze het ouderlijk huis, krijgt foute vrienden, raakt verslingerd aan de naald en belandt in de prostitutie. Uiteindelijk wordt ze uit de klauwen van haar pooier gered door haar grote liefde Axel, een emotionele jongeman die ze heeft ontmoet op een rondvaartboot.
Het verhaal van B-filmpersonage Hanna D. deed me denken aan dat van Mirjam, de adolescente uit de casus waarmee Karin Nijhof, Lotte Reijnhout en Anne Verburgh hun artikel over meisjes in residentiële zorgt openen. Ook Mirjam ontspoort, gebruikt drugs, vervreemdt van haar familie en wordt op seksueel gebied geëxploiteerd. Haar opnames in jeugdzorginstellingen verlopen problematisch. Wat ging er mis, en wat
