Na zijn studie klinische- en ontwikkelingspsychologie aan de Rijksuniversiteit Groningen kwam Maarten Eisma in het rouwonderzoek terecht. Hij promoveerde aan de Universiteit Utrecht op rumineren bij rouw. Eisma: ‘Rumineren is een soort repetitief denken over negatieve gevoelens en gebeurtenissen. Die manier van denken kan nuttig zijn als je bijvoorbeeld een tentamen niet haalt, om na te gaan wat je de volgende keer beter kunt doen. Maar rumineren kan contraproductief worden na gebeurtenissen die je niet meer kunt veranderen, zoals een trauma of verlies. Dan wordt rumineren een soort vastgelopen probleemoplossingsstrategie. Na het verlies van een dierbare kun je eindeloos nadenken over wat er is misgegaan, waarom is het gebeurd, wat je anders had kunnen doen en waarom je je voelt zoals je je voelt, maar daarmee breng je iemand niet terug. Dus ik vroeg me af: waarom doen mensen dit dan?’
Rumineren zou wel eens een cognitieve vermijdingsstrategie kunnen zijn, die het verwerken van het verlies in
