Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de ontwikkeling van mensen. Het gekke is: de ontwikkeling die je zelf doormaakt, heb je bijna niet door. Je hebt altijd het gevoel dat je gewoon jezelf blijft. Toch ontwikkel je je.
In mijn kindertijd dacht ik voortdurend: nu weet ik alles. Als je naar school gaat, zeggen mensen dat je veel gaat leren en dat je zult veranderen. Maar vooraf kun je je daar helemaal geen voorstelling van maken. Je hebt geen idee waar de reis naartoe gaat. Zo ervoer ik het. Alleen bij lezen was het anders. Voor ik kon lezen, keek ik naar een tekst en dacht: ik snap niet hoe mensen hier iets zinvols uit kunnen halen. En toen leerde ik zelf lezen…
Veel mensen weten waar ze naartoe willen of wat ze willen weten, maar dat heb ik eigenlijk nooit gehad, ook niet als volwassene. Ik had geen finale gedachte als: ik word hoogleraar… Ik dacht alleen: nu
