‘Als ontwikkelingspsycholoog begon ik mijn carrière als onderwijsadviseur bij een schoolbegeleidingsdienst. Ik deed met name diagnostiek bij kinderen en begeleiding van leerkrachten. Binnen mijn opleiding leerde ik dat je als psycholoog professionele distantie moet houden en je betrokkenheid moest begrenzen. Daarom zorgde ik ervoor dat ik neutraal was, afstand hield, niet oordeelde. En daar was ik streng in. Misschien kwam het niet alleen door mijn opleiding, mogelijk gebruikte ik die houding ook als een bescherming, omdat ik ergens bang was dat ik me de verdrietige verhalen te veel zou aantrekken.
Ik werkte er zo’n drie jaar toen ik een kind moest testen. Het was een jongen met ernstige gedragsproblemen, iedereen zat met de handen in het haar, er werd al gesproken over gedragsstoornissen. Men wilde van mij weten wat er met hem aan de hand was. En dus ging ik naar zijn school, haalde de jongen op uit de klas. Hij wist waarom hij bij mij kwam en
