‘In het begin van mijn carrière begeleidde ik practicumgroepen van eerstejaars psychologiestudenten aan de Universiteit van Amsterdam. In het practicum waarin ze presentatievaardigheden kregen, moesten ze dat eerste jaar een presentatie houden over een onderwerp binnen de psychologie. Er was een student in een van die groepen die oorspronkelijk uit Iran kwam en deze opdracht erg moeilijk vond. Hij was bovendien erg verlegen. Toen hij aan de beurt was, had hij wel een presentatie voorbereid, maar hij durfde niet.
Meestal ben ik vrij directief en sturend en ga ik oplossingen bedenken. Maar nu wist ik even niet wat ik moest doen. De practicumgroepen verschilden nogal van elkaar en dit was een erg prettige groep studenten. De medestudenten begonnen hem gerust te stellen en suggesties te doen. Uiteindelijk zei iemand: “Misschien wil je het vertellen met je rug naar ons toe?” Daar zag hij wat in, zo is hij zijn presentatie begonnen en halverwege draaide hij zich om. Na afloop
