Kim Smeets

Omdat het functioneren van de hersenen me fascineerde, begon ik in 2006 met de opleiding Klinische Neuropsychologie aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Met het idee me later meer te specialiseren in het zorgveld, want de hulpverlening heeft me altijd al aangetrokken. De stage die ik volgde binnen een afdeling Medische Psychologie was voornamelijk gericht op diagnostiek. Dat vond ik mooi omdat je er een totaalbeeld mee krijgt van mensen en hun problematiek. Maar ik ontdekte ook dat ik de begeleidingskant heel interessant vind: één-op-één contact hebben met een cliënt en dan kijken waar je iemand verder mee kan helpen.

Jeroen van Goor

Na mijn afstuderen in 2011 solliciteerde ik me suf naar een functie als basispsycholoog. Soms stuurde ik wel zes brieven per week, maar vergeefs. De markt was heel krap: weinig banen en heel veel sollicitanten. Dan leg je het al snel af want een werkgever zoekt vaak iemand met veel ervaring. Hetzelfde gold voor de gz-opleiding, daar kwam ik ook niet tussen. Ik kwam dus mijn studie uitgerold met een hoop theorie op zak, maar nauwelijks werkervaring. En dan is het moeilijk een volgende stap te zetten.

In die periode na mijn studie heb ik mazzel gehad dat ik uiteindelijk werd aangenomen als assistent-begeleider en medewerker gehandicapentenzorg bij de instelling Ons Tweede Thuis. Daar begeleidde ik een groep volwassenen met verstandelijke en/of lichamelijke beperking, autisme en psychiatrische problematiek. Hoewel het niet geheel in lijn was met mijn studie voelde ik me zeker niet overgekwalificeerd. Het bleek heel leerzaam werk.