‘Het was 2008, ik studeerde klinische psychologie aan de Universiteit van Amsterdam en volgde het vak calamiteitenpsychologie. Een jaar eerder was er die school shooting geweest op een technische universiteit in Virginia, met 32 slachtoffers nog steeds de dodelijkste schietpartij op een onderwijsinstelling in de VS. De dader was een rustige, teruggetrokken jongen, die dit helemaal alleen had uitgevoerd. Voor mijn eindverslag wilde ik in zijn hoofd kruipen. Wat ging er in hem om? Hoe kom je tot zo’n besluit? Ik vond het fascinerend. En die fascinatie heeft me nooit meer losgelaten.
Harrie Vorst, een methodoloog, had het vak calamiteitenpsychologie als hobby opgezet. In de loop der jaren heb ik dit vak langzaamaan van hem overgenomen, tot het werd geschrapt in een bezuinigingsronde. Ik merkte toen al: er is behoefte aan deze kennis, vooral
