Jongeren zijn slecht voorbereid op een maatschappelijke rol in de grote wereld. Uit een onderzoek in 2015 van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OECD) – onder 500.000 leerlingen van vijftien jaar bleek dat maar acht procent van deze hen ervaring heeft met samenwerken aan het oplossen van een probleem.
In reactie daarop heeft een interdisciplinaire groep van onderzoekers uit de VS, Duitsland en Luxemburg uiteengezet wat volgens hen de cognitieve en sociale componenten zijn van CPS. Zij concluderen dat bijvoorbeeld het kunnen vaststellen van een gemeenschappelijk doel, transparant willen zijn over eigen inspanningen en een gedfferentieerde rolverdeling daarbij horen. Aan de hand van ‘real world testing’ laten ze zien hoe training in CPS het probleemoplossend vermogen en de samenwerkingsvaardigheden van studenten vergroot. Zo kregen studenten uit diverse vakgebieden, waaronder milieukunde, rechten en politicologie, opdracht zich samen te buigen over de stijgende zeespiegel aan de Amerikaanse oostkust. Hoewel voor die problematiek geen sluitende oplossing werd bedacht, ontstonden er door onderlinge uitwisseling nieuwe inzichten, innovatieve plannen en leidde feedback op de samenwerking tot betere communicatie.
De auteurs pleiten ervoor van CPS een kernonderdeel van het middelbareschoolcurriculum te maken. Dat vraagt om samenwerking tussen sociaal wetenschappers, onderwijsdeskundigen en beleidsmakers. Die moeten, om een en ander tot een succes te maken, dan natuurlijk wél over CPS-vaardigheden beschikken.
Bron: Graesser, A.C. et al. (2018). Advancing the Science of Collaborative Problem Solving. Psychological Science in the Public Interest, 19(2), DOI: 10.1177/1529100618808244
