De hoofdpersoon van de televisiedocumentaire Max, een leven in tbs heeft ruim dertien jaar vastgezeten en is in 2015 eindelijk ontslagen uit de tbskliniek. Hij heeft gezeten voor zedendelicten die hij zegt niet te hebben begaan: een volwassen vrouw betasten en een achtjarige jongen bedreigen met misbruik.
De inmiddels 35-jarige Max is een ontkennende veroordeelde, zoals er meer zijn in tbs. Het is een lastige groep; omdat ze hun delict ontkennen, kunnen ze daarvoor niet worden behandeld. Binnen tbsklinieken weet men er niet goed raad mee.
De zaak van Max is schrijnend. Want als hij bekend had, zou hij voor de delicten ten hoogste acht jaar krijgen. Dan had hij na zo’n vier, vijf jaar weer buiten gestaan. In zijn geval zou hij waarschijnlijk zelfs minder hebben gekregen, want hij was pas zeventien bij zijn arrestatie en er zijn verzachtende omstandigheden. Bovendien is het bij Max de vraag of het om tbswaardige delicten gaat.
Toch blijft Max vast zitten, zonder
