Doodsangst is een van de belangrijkste drijvende krachten van het menselijk handelen. We worden er zelfs zozeer door gestuurd dat elke poging om een antwoord te vinden op de vraag ‘Waarom doen mensen zoals ze doen?’ tekort zal schieten als daarin het besef van de sterfelijkheid niet centraal staat. (…)
Het idee dat het besef van onze eigen sterfelijkheid een centrale rol speelt in alles wat de mens aangaat, is al heel oud. We vinden het terug in de Bijbel, de Tora, de Koran en de oude boeddhistische teksten. Vijfentwintighonderd jaar geleden zag de Griekse historicus Thucidides het probleem van de dood als de belangrijkste oorzaak van langdurige gewelddadige conflicten. Volgens Socrates was het de taak van de filosofie om ons te leren hoe te sterven. Voor Hegel was de geschiedenis een verslag van ‘wat de mens doet met de dood’. In de afgelopen twee eeuwen zijn dit soort ideeën verder ontwikkeld door filosofen (zoals Kierkegaard en Nietzsche), theologen (bijvoorbeeld
