Portretten schilderen, maar dan onherkenbaar. Die opdracht kreeg kunstenaar Henk Hage van de Pompestichting, een instelling voor forensische psychiatrie. De beoogde modellen: 88 tbs’ers van de afdeling Langdurige Forensische Psychiatrische Zorg. Mensen dus met een psychische stoornis die een delict hebben gepleegd. In een kliniek in Noord-Brabant werkte Hage een jaar lang aan de portretten en kwam daarbij in nauw contact met zijn modellen. In het boek Bewaakte ogenblikken zijn alle portretten afgebeeld en doet Hage verslag van de vele openhartige, indringende ontmoetingen. Daarbij is opvallend hoe belangrijk het voor de modellen zelf was dat hun portretten werden geschilderd: zij voelden zich gezien, vaak voor het eerst in jaren.
Hun beeltenis is geladen; er gaat een dreiging achter schuil, het ongemakkelijke besef dat deze mensen ernstige misdaden hebben begaan. Maar tegelijkertijd schemeren er ook andere gezichten in door dan alleen die van dader. Menselijke gezichten waar ook kwetsbaarheid, hoop of angst op af te lezen zijn. Die gelaagdheid maakt de
