Psychosociale stress, vanaf nu gewoon stress genoemd, maakt steeds meer slachtoffers. De Wereldgezondheidsorganisatie noemde stress zelfs een wereldwijde epidemie.
Volgens verschillende wetenschappelijke bronnen is stress verantwoordelijk voor meer dan de helft van de verloren arbeidsdagen, en is zo’n tweederde van de doktersbezoeken stress-gerelateerd. Als we naar hart- en vaatziekten kijken – in dit verband het meest onderzocht – blijkt dat het kwart meest gestreste mensen een meer dan twee keer zo grote kans op een hartaanval heeft. Deze risico’s zijn vergelijkbaar of zelfs hoger dan die van klassieke risicofactoren zoals roken en zwaarlijvigheid (Cartwright & Cooper, 2011).
Meer specifiek leidt hoge werkstress tot een ongeveer vier keer hogere kans op hart- en vaatziekte (bijv. Bosma et al., 1998)4. Langdurige zorg voor een demente partner verhoogt het risico met een factor twee (Vitaliano et al., 2002)51. Een slecht huwelijk leidt tot zo’n drie keer meer kans op hartproblemen (Orth-Gomer et al., 2000)34. Langdurige angststoornissen gaan zelfs gepaard met een twee tot zeven keer grotere kans op hart- en vaatziekte (Roest et al., 2010)40.
En zo zijn er nog veel meer voorbeelden, ook met andere ziekten (bijv. Krantz & McCeney, 2002; Searle & Bennett, 2001)2542.
Korte en lange stressresponsen
In de tijd dat mijn dochter haar leidsters verbaasde over mijn werk, maakte ik aan de Universiteit van Amsterdam proefpersonen boos. Maar niet alleen om hun bloeddruk even omhoog te jagen, vooral om te onderzoeken wat bepaalde hoe lang die bloeddruk hoog bleef (Brosschot & Thayer, 1998; Dorr et al., 2007)1017. Want langdurige of zelfs chronische stressresponsen, dát zijn de responsen waar we uiteindelijk ziek van kunnen worden (Brosschot, Pieper & Thayer, 2005; Ursin, 1978; Ursin & Eriksen, 2004)94546. Volgens de bekende stresswetenschapper Robert Sapolsky (2004)41 krijgen zebra’s geen maagzweer omdat ze geen chronische stress kennen – en hij bedoelt natuurlijk alle dieren in het wild. Chronische stress blijkt een uitvinding van de mens te zijn.
Echt chronische stressresponsen zijn dagelijkse stressresponsen: continu, of minimaal vele uren per dag en dat vaak maanden- of jarenlang. Met een kortdurende stressrespons is weinig aan de hand. Even flink gepikeerd, of bang of teleurgesteld, of gewoon gespannen, en de reactie van het lichaam daarop, de hartslag en de bloeddruk omhoog, en meer van de hormonen adrenaline en eventueel cortisol in het bloed: dat is heel natuurlijk en niet ongezond. Een uitzondering is dat een kortdurende stressrespons, gepaard gaande met een sterke emotie, soms fataal is voor mensen die al lichamelijk kwetsbaar zijn, bijvoorbeeld vanwege een hartziekte. Ook kunnen relatief korte, maar extreme stressresponsen op traumatische gebeurtenissen tot langdurige gezondheidsproblemen leiden. Maar verder word je van korte stressresponsen in de regel niet meteen ziek, het zijn volstrekt natuurlijke responsen op een dreiging.
Sinds het werk van Walter Cannon ongeveer honderd jaar geleden wordt die respons bij dieren en mensen ook wel de vecht-vluchtrespons genoemd. Deze stressrespons, zeker het biologische deel ervan, is evolutionair gezien zeer oud. We delen die vecht-vluchtrespons met de meeste dieren. Kippen, apen, zalmen, allemaal laten ze stressresponsen zien die vergelijkbaar zijn met die van mensen, zelfs in oesters stijgt onder meer het hormoon noradrenaline als ze gestrest raken (langdurig geschud in dit geval; Lacoste, et al., 2001)27. Die kortdurende respons is altijd heel functioneel geweest.
Mensenstress
Een vecht-vluchtrespons, met zijn verhoging van de hartslag, de bloeddruk enzovoort, lijkt eigenlijk nogal sterk op de fysieke inspanningsrespons (Lovallo, 2005)28, zoals bij flink traplopen of rennen. Uw hart reageert op een gemiddelde stressor, bijvoorbeeld een ruzie, net zoals op het even snel de trappen oplopen naar de bovenste verdieping van een gebouw. Er is wel een verschil: tijdens zo’n stressor bereiden wij mensen ons meestal alleen maar vóór op het vechten of vluchten, in plaats van er daadwerkelijk op te slaan of ons uit de voeten te maken. Maar onze hartslag gaat niettemin omhoog, overigens net als die van een atleet vlak vóór een sprint van honderd meter: de hartslag verdubbelt dan bijna. En lijkt zo’n sprint niet op het wegrennen voor een tijger?
Toch kan ook zo’n kortdurende voorbereiding op vechten en vluchten geen kwaad. Een beetje stress is zelfs vaak goed voor allerlei prestaties, zoals het voeren van een sollicitatiegesprek of het houden van een formele lezing ter gelegenheid van een oratie. Dat wordt dan vaak ‘eustress’, goede stress genoemd.
Veruit de meeste stressvolle gebeurtenissen, oftewel stressoren, duren helemaal niet zo lang. Een pesterige opmerking op het werk is op zich vrij kort van duur. Zo ook een paar minuten gekibbel met je echtgenoot voordat je naar je werk gaat. Een gevreesd functioneringsgesprek duurt ook maar een uurtje of minder. De dagelijkse ontmoeting met de intimiderende baas of collega, het ontvangen van de belastingaanslag: het is vrijwel allemaal van korte duur. Te kort, om de ongezonde langdurige stressrespons te kunnen verklaren. Maar wat verklaart dan wel die langdurige stressrespons?
Drie hypothetische verklaringen zal ik in dit artikel uitwerken. Maar nu eerst nog even terug naar die boosheid, die zo’n sterke stressrespons kan veroorzaken.
All in the mind
Het is nog niet zo makkelijk om mensen boos te maken en tegelijkertijd binnen de ethische normen te blijven. Eén van de trucjes is om de proefpersoon een lastige puzzel op te laten lossen, en hem of haar steeds te onderbreken met vervelende opmerkingen, zoals ‘Ja … stop maar, dit wordt helemaal niks’. Of mijn favoriet: ‘Hou nou eens je arm stil: we zijn je bloeddruk aan het meten!’
In ons boosheidsonderzoek bleek telkens het volgende: nadat de bloeddruk omhoog is gegaan, daalt deze sneller als je iets vervelends mag terugdoen tegen degene die jou boos heeft gemaakt. Bijvoorbeeld elektrische schokken toedienen, of die persoon afkraken op een evaluatievragenlijstje. Afreageren op iemand anders of iets anders helpt niet. Kennelijk moet je de bron van de frustratie aanpakken, de frustrator terugpakken. Overigens bleek dat je het terugpakgedrag, zoals elektrisch schokken uitdelen, helemaal niet perse uit hoeft te voeren om toch de bloeddruk sneller te laten dalen: als je de mogelijkheid maar hebt.
Kortom, het zit allemaal tussen de oren, ‘it’s all in the mind’ (bijv. Brosschot & Thayer, 1998; Dorr et al., 2007).
Boos piekeren
Wij waren echter geïnteresseerd in de vraag wat die bloeddruk nu zo hoog hield zonder terugpakmogelijkheid, die we natuurlijk meestal niet hebben. Was het normaal dat die dan zo hoog bleef?
We vergeleken het effect van boos maken met een fysieke inspanning: fietsen op een hometrainer. We lieten dat doen net zo lang als het boos maken duurde, en zorgden ervoor dat de bloeddruk ook net zo hoog werd. Na die fietstest herstelde de verhoogde bloeddruk duidelijk sneller dan na het boos maken. In het laatste geval was die vaak nog hoog terwijl de proefpersoon zei al lang niet meer boos te zijn.
Wat was hier aan de hand? We kregen een aanwijzing uit onderzoek van Gerin (bijv. Glynn, Christenfeld & Gerin, 2002)19. Hij maakte zijn proefpersonen ook boos, maar Gerin deed daarna iets anders: hij leidde een deel van hen af met drukke, gekleurde posters of andere opvallende dingen. De bloeddruk van de afgeleide proefpersonen ging duidelijk sneller omlaag. Zo kon het dus ook. In de niet afgeleide groep bleef hij langer hoog, en dat kwam niet omdat ze boos bleven, maar omdat ze boos bleven piekeren.
Hoewel Gerin dit idee beperkte tot boosheid en tot bloeddrukherstel, zagen mijn collega Julian Thayer en ik al snel het potentieel van dit idee. Piekeren kan niet alleen herstel van de stressrespons vertragen, maar ook stressresponsen veroorzaken ver vóórdat een stressor plaatsvindt doordat we er al op anticiperen. Oftewel: doordat we er van te vóren al over piekeren. Ook zou een stressrespons zomaar kunnen optreden, zonder stressoren, telkens als we piekeren over de stressoren in ons leven.
Dus niet alleen herstel en anticipatoire reacties, maar alle stressreacties zonder dat er een stressor is zouden zo verklaard kunnen worden. We noemden die oorzaak daarvan, het piekeren en aanverwante denk-activiteit, perseveratieve cognitie (Brosschot, Gerin & Thayer, 2006)7. Dat brengt me bij de eerste hypothese die een langdurige stressresponse zou kunnen verklaren.
Preservatieve cognitie
Perseveratieve cognitie is het ‘voortdurend (perseveratief) denken (cognitie) aan negatieve gebeurtenissen in het verleden of in de toekomst’. Officieel ‘activatie van cognitieve representaties van stressoren’. Het mooie was dat dit echt een mensenstress-theorie was: dieren piekeren niet, zo nemen we tenminste aan. Alleen wij mensen beschikken over de hersendelen waarmee we representaties van gebeurtenissen in het verleden – herinneringen dus – en representaties van mogelijke gebeurtenissen in de toekomst, kunnen maken. Dat heeft ons een enorm evolutievoordeel gebracht, omdat we – even kort door de bocht – beter konden leren van het verleden en plannen maken voor de toekomst. De schaduwzijde van al dat denken over verleden en toekomst is dat het vaak kan ontaarden in gepieker. En vaak over vervelende dingen die niet eens gebeuren! Onze lichamen reageren dus op stressvolle gebeurtenissen die niet plaatsvinden…
Intussen vonden we het wel vreemd dat in meer dan zestig jaar stressonderzoek zo weinig naar de oorzaken van langdurige stressresponsen was gekeken. Waarschijnlijk omdat veel onderzoek gebaseerd was op experimenten bij dieren… en ja, die piekeren dus niet. Dat is de reden dat chronische stress vooral een menselijke uitvinding is.
Sinds de publicatie van deze ‘perseveratieve cognitie’- hypothese is er internationaal veel onderzoek naar gedaan. Mijn onderzoeksgroep toonde zowel in het lab als in het dagelijks leven aan dat piekeren de hartactivatie verhoogt. Zo lieten we bijvoorbeeld tachtig vrijwilligers een dag met een kastje rondlopen dat de hartactiviteit mat, terwijl men in een soort dagboekje piekeren en stressoren bij hield (Brosschot et al., 2007)11. Inderdaad verhoogde piekeren de hartactiviteit. Het hartactivatie-effect was grotendeels te danken aan dat piekeren en kon niet verklaard worden door negatieve emoties, en ook niet door roken, koffie, lichamelijke activiteiten enzovoort – een onderzoek dat later is gerepliceerd (Pieper et al., 2007)37.
Maar ook andere onderzoeksgroepen hebben inmiddels vergelijkbaar onderzoek gedaan en we hebben in een meta-analyse aangetoond dat perseveratieve cognitie tot verhoogde fysiologische activiteit leidt , niet alleen van het hart- en vaatsysteem, maar ook het hormonaal systeem (Ottaviani et al., 2016)36. Inmiddels hebben verschillende studies ook het langetermijnrisico van overmatig piekeren op lichamelijke klachten en ziekte aangetoond (bijv. Tully, Cosh & Baune, 2013; zie review Verkuil et al., 2010)4450.
Waarom preservatieve cognitie?
Is perseveratieve cognitie zo’n term die we nodig hebben? Waarom niet gewoon piekeren? De reden om zo’n parapluterm te kiezen is dat er nog veel meer stressgerelateerde denkactiviteit is dan alleen gepieker. Ook zaken als tobben, kniezen, malen, peinzen, prakkiseren, dubben, je zorgen maken, ergens over inzitten, en – het in het Engels meer gebruikelijke – ‘rumineren’. Ze kunnen alle de stressrespons verlengen en vallen onder de term ‘perseveratieve cognitie’. Ook denken mensen bijvoorbeeld vaak en lang aan problemen, zònder het per se piekeren te noemen, terwijl het tòch fysiologische effecten kan hebben, zo bleek onder meer uit een experiment van Verkuil et al. (2009)49.
Maar er is nog meer. Een groot deel van de dag zijn we aan het dagdromen, oftewel mijmeren. Killingsworth & Gilbert (2010)24 ontdekten dat we gemiddeld de helft van de tijd dagdromen, waarvan zo’n veertig procent over positieve dingen en de rest grofweg gelijk verdeeld over negatieve en neutrale dingen. Heel verrassend bleek dat het gemijmer over positieve zaken de proefpersonen in hun studie niet gelukkiger maakte. En zowel het mijmeren over negatieve maar zelfs ook neutrale zaken maakte mensen minder gelukkig. Per saldo word je dus ongelukkig van dagdromen. Ottaviani heeft in de loop der jaren overtuigend laten zien dat een deel van het dagdromen uit perseveratieve cognitie bestaat, en dat dit deel met een sterkere en ongezondere lichamelijke activiteit gepaard gaat (bijv. Ottaviani et al., 2015)35.
Niet alle verlengde stressresponsen verklaard
Kan perseveratieve cognitie nu echt alle verlengde stressresponsen verklaren? In de afgelopen zeven jaar begon het ons te dagen dat er toch nog meer is. Eerst bleek uit ons onderzoek dat na een dag piekeren de hartactiviteit ook ’s nachts, gedurende de slaap, verhoogd was. En zeker niet alleen tijdens de droomperioden in het latere deel van de nacht. Hierna vonden ook Amerikaanse en Japanse onderzoekers dit (bijv. Yoshino & Matsuoka, 2009; Weise et al., 2013)5354. Een nog sterkere aanwijzing vonden Hall et al. (2004)21. Zij lieten een groep studenten een nachtje slapen in hun slaaplaboratorium en maakten, vóór het slapen, de helft van hen wijs dat ze om acht uur ’s ochtends een speech moesten houden voor een publiek. De andere helft kreeg dit niet te horen, en bij hen daalde de hartactiviteit keurig gedurende de nacht. Maar bij degenen die in de waan waren dat ze een speech moesten houden, bleef die hartactiviteit de hele nacht hoog. En niet doordat ze iets slechter sliepen – wat natuurlijk wel een beetje zo was. Het leek er sterk op dat hun brein en hun lichaam de hele nacht bezig waren geweest met de stress van die speech.
Waarom is dit zo belangrijk? We slapen een derde van ons leven …. en als de verlengde stressrespons ook nog eens ‘aan blijft staan’ gedurende de slaap betekent het een zeer ernstig verlengde stressrespons: we zijn dan niet alleen dagelijks paraat, maar dag en nacht paraat! Een andere reden dat dit zo belangrijk is, is dat de slapende mens niet bewust piekert. De voor de hand liggende vraag is dan: hoe kan je in je slaap, als je niet bewust piekert, toch een hogere hartactiviteit hebben door de stress van de dag ervoor? Gaan stressvolle gedachten of gevoelens tijdens de slaap dan gewoon door, maar dan op een onbewuste manier? Het lijkt er wel op en er is inmiddels meer bewijs voor geleverd in neurobiologisch slaaponderzoek (bijv. Walker & van der Helm, 2009)52.
Het riep ook een nog interessantere vraag op: als er ‘s nachts stressgerelateerde cognitie actief is in het brein waar mensen zich dus niet van bewust zijn, die fysiologische effecten kan hebben, kan dat overdag dan misschien ook? Dat brengt me op de onbewuste-stresshypothese (Brosschot, 2010; Brosschot, Verkuil & Thayer, 2010)61243.
Onbewuste stress
We maten bij meer dan honderd leraren de hartactiviteit in het dagelijks leven, en vroegen elk uur via palmtop-computers of mensen hadden gepiekerd. Zoals verwacht ging de hartactiviteit door dat piekeren omhoog. Maar wat bleek: na het stoppen met piekeren bleef die hartactiviteit nog gemiddeld twee uur hoog! En dat kon niet verklaard worden door stressoren, emoties, bewegen, roken of wat dan ook (Pieper et al., 2010)38. Het leek alsof het piekeren gewoon doorging zonder dat de proefpersonen dat in de gaten hadden. Is dit theoretisch mogelijk en bestaan er andere aanwijzingen voor fysiologische effecten van onbewuste stress? Dat bleek inderdaad beide het geval.
Zo wilden Levy en collega’s (2000)29 zien of je de stressrespons van oudere mensen kon beïnvloeden door ze van te voren stiekem, onbewust oftewel subliminaal stressvolle woorden te laten zien. Dat waren woorden die de negatieve kant van de ouderdom benadrukken zoals verward, ziek, dement, versleten. Ze vergeleek dit met positieve ouderdomswoorden zoals wijs, gerijpt, ervaring. En inderdaad vonden zij dat de bloeddruk hoger werd als de proefpersonen de negatieve woorden hadden gezien, zonder er zich van bewust te zijn, en juist lager als ze de positieve woorden kregen.
Dat we ons niet bewust zijn van veel van wat er in ons brein gebeurt, is de laatste twintig jaar wel duidelijk geworden (bijv. Bargh & Morsella, 2008)2. Het leek daarom plausibel dat wij ons ook niet bewust zijn van een groot deel van de stressgerelateerde informatie in ons brein, terwijl die wel aanzienlijke fysiologische effecten kunnen hebben. Dit betekende dat we de ‘perseveratieve-cognitiehypothese’ moesten uitbreiden. Onze lichamen reageren niet alleen op stressvolle gebeurtenissen die niet plaatsvinden, we zijn ons daar zelfs niet bewust van! Samen met twee collega’s lanceerde ik een nieuwe theorie over onbewuste stress (Brosschot, 2010; Brosschot, Verkuil & Thayer, 2010). Inmiddels hebben we ook al een paar keer fysiologische effecten gevonden van subliminaal gepresenteerde bedreigende stimuli (Garfinkel et al., 2016; Van der Ploeg et al., 2016)1847.
Maar hoe meet je nu onbewuste stress, bijvoorbeeld in het dagelijks leven? Hoe meet je iets bij mensen waarvan ze zich niet bewust zijn? Dit artikel kan niet goed recht doen aan de theoretische en methodische complexiteit van onze studies. Maar ik kan al wel vast een voorbeeld van een van de vondsten melden. Met een test van Markus Quirin konden we onbewuste negatieve emoties meten (Quirin et al., 2016)39. Deze onbewuste negatieve emoties hingen samen met een trager bloeddrukherstel na een stressor (Brosschot et al., 2014; Van der Ploeg et al., 2016)848.
Puzzel nog niet opgelost
Het onderzoek naar onbewuste stress vordert gestaag. Maar konden we nu stellen dat we de puzzel bijna hadden opgelost? Dat alle langdurige stressresponsen te wijten zijn aan bewuste en onbewuste stressgerelateerde cognitie, maar dat we de laatste gewoon nog niet zo goed kunnen meten? Nee. Bovendien lijken er vaak chronische stressresponsen voor te komen die niet duidelijk door stress veroorzaakt worden, ook niet door onbewuste stress. Eenzaamheid bijvoorbeeld, gaat vaak gepaard met een chronische fysiologische respons die erg aan een stressrespons doet denken.
Eenzaamheid geeft ook een sterk verhoogde kans op ziekte en vroegtijdig overlijden (bijv. Cacioppo et al., 2015)15. Bovendien komt het steeds vaker voor in onze alsmaar individualistischere en vergrijzende maatschappij. Maar wat zorgt dan voor die stressrespons in eenzaamheid? Eenzaamheid is op zichzelf geen bedreiging, geen stressor. Het lijkt er meer op dat eenzamen iets belangrijks missen: een warm, ondersteunend, veilig sociaal netwerk, die voor sociale dieren zoals mensen, zo belangrijk is. Noem het liefde.
Maar waarom zou je zonder liefde een stressrespons laten zien, en zelfs een chronische stressrespons – als er niet eens sprake is van een stressor? Dat brengt mij tot de derde hypothetische verklaring voor de langdurende stressresponse: de rol van veiligheid, en de stressrespons als een default respons op het gebrek aan veiligheid (Brosschot, Verkuil & Thayer, 2016a; 2016b)1314.
Geen stress maar veiligheid? De default stressrespons
Als een spreeuw geen toegang heeft tot badwater, dat wil zeggen water om zijn vleugels in te wassen, wordt hij waakzamer en lijkt hij meer dreiging om zich heen te zien. De spreeuw die zijn veren niet kan wassen, ook al zijn ze helemaal niet vies, lijkt dus een sterkere stressrespons te vertonen – ook als er geen sprake is van een stressor (Brilot & Bateson, 2012)5. Iets dergelijks is ook te zien bij zebravinken (Krause & Ruploh, 2016)26: die hebben een hoger niveau van het stresshormoon corticosteron als ze een tijdje niet hebben kunnen baden.
Geen wonder eigenlijk, geen wasgelegenheid hebben verhoogt immers de kans op vieze vleugels en met vieze vleugels kun je minder goed wegvluchten. Het heeft dus overlevingswaarde om waakzaam te worden als er geen wasgelegenheid is. De waakzame vogels hebben hun genen beter kunnen doorgeven.
Een ander voorbeeld. Een inktvis die een deel van één zijn acht poten kwijt is, ziet een neutraal object (een draadje) als bedreigend en verbergt zich sneller, of vlucht sneller of spuit sneller een verhullende inktwolk (Crook et al., 2014)16. Dus ook de inktvis met een kleine lichamelijke handicap staat op scherp terwijl er niet per se een dreiging is.
Hoe kan het ontbreken van een wasgelegenheid, of het missen van een stukje van een van je acht poten, leiden tot het zien van dreiging waar er geen is? Deze waarnemingen staan niet op zichzelf. Volgens boeren lijken vieze, onverzorgde dieren gestrester. En uit veel onderzoek komt naar voren dat dieren niet per se een stressor – dat wil zeggen: een directe dreiging – nodig hebben om gestrest te zijn. Vaak lijken onbekende andere dieren of mensen, of ongebruikelijk gedrag van het baasje, of geen schone kattenbak, of geen plek om je te verbergen, al genoeg voor een verhoogd stressniveau (bijv. Arrant et al., 2013; Miura et al., 2002)131.
Bij nader inzien lijkt er dus heel vaak sprake van stressresponsen in situaties waarbij de specifieke dreiging helemaal niet zo duidelijk is, of zelfs afwezig. Hoe zit dit nu?
Default stressrespons
Het antwoord is vrij simpel, maar wel verrassend: de stressrespons heeft helemaal geen stressor nodig, hij staat gewoon ‘aan’ en blijft aan als er geen duidelijke veiligheid is. Hij wordt slechts uitgeschakeld als er veiligheid wordt waargenomen en slaat vanzelf weer aan als die veiligheid ontbreekt. De stressrespons is dus een ‘default’ respons. Default betekent: een vooraf ingestelde waarde als er geen input is, geen relevante informatie. Bij de stressrespons is dat informatie over veiligheid. Bij het ontbreken van het veiligheidssignaal blijft de stressrespons gewoon aan staan. Alles wordt default dus als onveilig gezien: gegeneraliseerde onveiligheid.
We zijn van nature, oftewel default, bang voor het onbekende, en leren langzaam, als het goed gaat, gedurende ons leven de veiligheidssignalen. Maar het begint met angst zonder dat er een dreiging is.
Intussen klinkt het idee van een default stressrespons een beetje gek. En wat erger is: het is in scherp contrast met de gangbare stresstheorieën. Die stellen immers dat de stressrespons een respons is op een stressor, op een dreiging.
Evolutietheorie en neurobiologie
Toch komt het idee van een default stressrespons overeen met moderne evolutietheoretische inzichten over stress en angst en, wat misschien nog wel belangrijker is, met de kennis over hoe het brein en het zenuwstelsel werken. De onderdelen van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor de stressrespons, met name de amygdala, worden chronisch onderdrukt door de zogenaamde prefrontale hersenen (bijv. Motzkin et al., 2015; Grupe & Nitschke, 2013)2032. Dat zijn de hersenen die voorin de schedel boven de ogen liggen. Maar, zoals met name de onderzoeker Steve Maier en collega’s hebben aangetoond (zie Maier, 2015; Amat et al., 2005; Kubala et al., 2012)30, die prefrontale onderdrukking vindt alleen plaats als die hersenen veiligheid waarnemen. Zo niet, dan houdt die onderdrukking onmiddellijk op, de rem gaat er vliegensvlug af: de amygdala herneemt zijn activiteit. Het lichaam is onmiddellijk weer paraat om te vluchten of vechten: de hartactiviteit gaat omhoog, de bloeddruk enzovoort.
De stressrespons staat dus altijd paraat, maar wordt onderdrukt zolang het veilig lijkt en wordt als het ware losgelaten als het niet veilig is. Dit neurobiologische principe is veel algemener, en staat al heel lang bekend als het Hughlings Jackson principle. Hughlings23 Jackson schreef al in 1884 dat de evolutionair oude responsen zoals de stressrespons niet aangezet of opgepord worden tot actie, maar losgelaten, vrijgegeven . Dat vrijgeven gaat dus veel sneller dan het aanzetten of opporren. En dat wil je ook, met zo’n belangrijke respons.
Een dergelijke altijd parate en – als er geen veiligheid is – supersnelle stressrespons heeft grote overlevingswaarde. In de natuur kan je maar beter op safe spelen: beter tien keer voor niets wegsprinten dan één keertje te weinig en de lunch worden van een roofvogel. Dit staat in de evolutietheorie bekend als het better safe than sorryprincipe. Dat wil zeggen: het zekere voor het onzekere nemen. Dieren die gewacht hebben tot ze meer bewijs voor dreiging hadden, hebben het niet gehaald en hebben zich niet voortgeplant. Wèl degenen die tien keer te vaak wegsprinten, of wegvlogen of wegzwommen (bijv. Nesse, 2005)33.
Guts
Het idee dat de stressrespons een default respons is die chronisch onderdrukt wordt tenzij er geen sprake is van veiligheid, hebben wij uitgewerkt in een nieuwe stresstheorie: de Generalized Unsafety Theory of Stress (GUTS; Brosschot et al., 2016a/b). GUTS leidt tot geheel nieuwe hypothesen.
Er zijn een groot aantal lichamelijke condities waarin sprake is van langdurig verhoogde fysiologische activiteit, zoals hogere hartactiviteit, hoge bloeddruk en hogere niveaus van zogenaamde stresshormonen, die sterk doet denken aan een langdurige stressrespons. Die condities zijn, onder andere, zwaarlijvigheid, lage fitheid en ouderdom (Thayer, Yamamoto & Brosschot, 2010; Zulfiqar et al., 2010; Hansen et al., 2004)2255. Die vormen – zoals bekend – tevens grote gezondheidsrisico’s. Toch worden die condities meestal helemaal niet gezien als een directe bron van stressresponsen.
Maar zijn mensen in die condities toch eigenlijk gestrest? Wij denken dat – los van andere biologische mechanismen die hun verhoogde fysiologische activiteit veroorzaken – dat de default stressrespons in dit soort condities niet goed onderdrukt wordt. En wel omdat, gedurende miljoenen jaren evolutie deze condities een minder adequate vecht-vluchtrespons met zich meebrachten. Het zijn ‘niet optimaal weerbare’ condities. ‘Compromised’ noemen we ze. Een ouder of niet fit of te zwaar lichaam kan minder snel reageren, net als de spreeuw met ongewassen vleugels en de gehandicapte inktvis. Dat betekent dat de wereld minder veilig is. Elke kilo teveel betekende een minder veilige wereld. En dan kon je maar beter iets meer op scherp staan. Want onze leefwereld was gedurende miljoenen jaren een vijandige, gevaarlijke wereld: elke dag kon je laatste zijn.
Kortom: Onze lichamen reageren niet zozeer op stressvolle gebeurtenissen, maar onze lichamen houden pas op met reageren als het veilig is – of eigenlijk: veilig zou zijn voor onze zeer verre voorouders.
Besluit
We zijn in de laatste eeuw in de stresswetenschap toch best een eind gekomen, sinds George M. Beard in 18813 het volgende beweerde over de toename van nervousness (een oude term voor stress): ‘The chief and primary cause of … [the] very rapid increase of nervousness in modern civilization, [is due to…(JB)] these five characteristics: steam power, the periodical press, the telegraph, the sciences, and the mental activity of women.’
Tegenwoordig zien we geheel andere zaken als stressoren: werkstress, relatiestress, sociale mediastress, enzovoort. Met deze bijdrage hoop ik duidelijk te hebben gemaakt dat er wat minder naar stressoren gekeken moet worden, en meer naar de langdurige stressresponsen. Ook heb ik betoogd dat er minstens drie mechanismen zijn die deze ziekmakende, langdurige stressresponsen veroorzaken. Die wil ik de komende jaren verder onderzoeken: allereerst perseveratieve cognitie – al enigszins door bewijs ondersteund; daarnaast onbewuste stress – waar we nu aan werken; en ten derde de default stressrespons – waar ik ideeën voor aan het ontwikkelen ben.
Deze drie mechanismen hebben diepe wortels in miljoenen jaren van evolutie. Velen van ons blijven dagelijks paraat voor het nooit geschiedend kwaad. Ook al zijn de gevaren van toen grotendeels verdwenen.
Dit artikel is een bewerking van zijn(Jos Brosschot) oratie die hij op 2 december 2016 uitsprak bij de openlijke aanvaarding van zijn bijzondere leerstoel vanwege de Stichting Onderzoek Psychosociale Stress, een oratie die hij opdroeg aan Holger Ursin († 13082016).
