Paul de Groot, A&G-psycholoog, heeft een eigen praktijk met als specialisatie rouw en verlies.
Zijn eigen verlieservaringen waren erg leerzaam – en confronterend – voor hem. Zoals zijn ontslag bij kpn, waar hij lange tijd werkte. Onder andere begeleidde hij er medewerkers bij reorganisaties. Maar op een dag was hij zelf aan de beurt: op zijn vijftigste werd hij overcompleet verklaard. Dat hakte erin. ‘Ik zat in een praktijkruimte met zo’n drie meter boeken waar het allemaal instond. Maar nu voelde ik het letterlijk in mijn eigen lijf. Het was hartje zomer, mijn kinderen speelden buiten, de zon straalde, maar voor mij was alles zwart. Ik schaamde me en voelde me schuldig.’ De Groot komt uit een gezin met een hoog arbeidsethos; zijn vader werkte tot zijn zeventigste en was nooit ziek.
Bij het arbeidsbureau kwam hij in een afhankelijke positie, dat was hij niet gewend. ‘Ik solliciteerde en kreeg wekelijks brieven met boodschappen als: u bent te oud, te hoog opgeleid, te duur of u past niet in onze bedrijfscultuur.’
Hij voerde een paar gesprekken met een psycholoog. En op een gegeven moment besloot hij dat hij er geen zin in had om zich in zo’n positie te laten duwen. ‘Ik voelde me nog niet oud, ik wilde nog zoveel. Daarom ben ik met een eigen praktijk begonnen.’
Onder meer door die ervaring kreeg hij een andere visie op verlies en rouw. ‘Er wordt wel heel erg met een medische en economische bril op gekeken, alsof rouw een ziekte is, die je na een aantal jaar kunt “afsluiten”. Dat is niet de werkelijkheid.
“Verdriet verwerken” is ook zo’n nare uitdrukking. Verwerken doe je in de vleesindustrie; een verlies moet je integreren in je leven. Je past je toekomstperspectief aan. En iedereen doet dat op zijn eigen manier.’
Een paar jaar geleden had hij een vrouw in behandeling wier dochter zelfmoord had gepleegd. Na een half jaar kwam haar manager naar hem toe en zei letterlijk: ‘Het is nu een half jaar geleden, kan ze nu weer normaal aan het werk?’
De Groot: ‘Zie zo’n verlies niet als iets dat over moet gaan. Het is een soort mentale aardbeving, een nieuwe situatie waarin je weer je balans moet zien te vinden.’
