Mijn eerste coachingjob betrof een verzoek om iemand in de randstad die vastzat in het werk te helpen. Ik was weliswaar geen officiële coach, maar als A&Opsycholoog met klinische gespreksvoering in het pakket ben je algemeen competent en dit soort verzoeken mag je dan niet weigeren. Dat is onbeleefd en getuigt van een negatief zelfbeeld.
Als iemand vastzit in het werk moet je losweken, dus dat deed ik. Na een werkbezoek op de plek des onheils was ik er al direct klaar mee. ‘Je zit hier met hele goede arbeidsvoorwaarden, en als je wilt kun je hier de rest van je leven uitzitten. Dan loop je elke dag heen en weer tussen je werkkamer en het kopieerapparaat en vermijd je zoveel mogelijk collega’s. Maar je kunt ook iets heel anders gaan doen …. Wat denk je zelf?’
We deden wat vragenlijsten (gevalideerde) en bespraken de uitkomsten. Daar kwam een vrij autonoom profiel uit….dus ik zei: ‘Mmmm,
