Log in
Onderstaande gedachten over hoe uiteenlopende mentaliteiten elkaar een beetje kunnen verdragen ontstonden bij Wim Hofstee aan de bridgetafel. Hij doet geen beroep op kennis van het spel en behandelt het afstandelijk, als een sociale microkosmos. In dat opzicht is het interessanter dan dammen of schaken: het vergt omgang met de mentaliteit van de tegenspeler én van de partner, ook wel aangeduid als de third enemy, en dat in een setting waarin niets zeker is. ‘Meer in het algemeen is natuurlijk de mens het beest dat er een potje van maakt.’
Wim Hofstee

De microkosmos

Aan de orde is de parencompetitie, waarin dezelfde spellen aan verschillende tafels worden gespeeld, zodat de scores kunnen worden vergeleken. Een paar krijgt per spel twee wedstrijdpunten voor ieder ander paar dat met dezelfde kaarten lager scoort, ongeacht de grootte van het scoreverschil (dat tot in de duizenden kan oplopen), en 1 punt voor ieder paar met dezelfde score. Deze wat elementaire schaal lokt een al even elementaire strategie uit waarbij in principe iedere kans boven de 50% moet worden gegrepen, ongeacht de opbrengst: de zogeheten parentijger gaat bijvoorbeeld voor de 51% kans op een scorewinst van 10 bij een 49% kans op een verlies van meer dan 1000. Deze hier met P aan te duiden telling annex strategie wordt in meer elitaire kringen met de nek aangekeken en met ‘not bridge’ betiteld. Uit die contreien komt dan ook een alternatieve telling, hier aan te duiden met B, naar de uitvinder en protagonist Geoffrey Butler. Daarbij worden de scores wel op een