Ellen Laan, psycholoog/seksuoloog bij het Academisch Medisch centrum in Amsterdam en met een eredoctoraat aan de Universiteit Leuven:
‘Als student zat ik in een gedragstherapiecursus van Aad Burger, een behaviorist van de oude stempel die heel streng kon zijn. Het was een vervolgcursus en de meeste studenten die zich hadden ingeschreven, waren nog steeds een beetje bang voor hem. Vlak voor de start van de cursus maakte mijn toenmalige vriendje het uit. Ik was er behoorlijk kapot van en ben naar Aad gegaan om te zeggen dat ik me niet goed voelde en de cursus wilde overslaan.
Hij drong erop aan dat ik wel kwam. “Je hoeft het niet perfect te doen,” zei hij. “Als je er bent, is het goed genoeg.” Een week erna moest ik voor de klas een therapie doen. Dat is eng, maar ik heb er tijdens mijn studie het meeste van geleerd. En als je daar als therapeut of cliënt voor de klas zat, kwam de warme kant van Aad naar boven. Ik zat voor de klas, recht tegenover mijn cliënt, Aad zat tussen ons in.
Door ons eerdere gesprekje over of ik wel of niet zou komen en ook door zijn houding in de les, kreeg ik het gevoel dat ik goed was zoals ik was, dat ik niet zo mijn best hoefde te doen.
Ik dacht er niet aan dat ik het vast niet kon, ik had een soort toestemming gekregen om er gewoon maar te zijn. Ik voelde een enorme rust over me komen en daarom kon ik goed luisteren. Ik had toen nog niet zoveel bagage, maar op een of andere manier kon ik mezelf inzetten. Achteraf zeiden mijn medestudenten: wat ging dat goed!
Ermee bezig zijn of het goed genoeg is wat je doet, werkt verlammend. Dat leer ik ook aan mijn studenten. Faalangst komt veel voor en omdat het voor mij altijd een thema is geweest, heb ik er oog voor. Soms zie je studenten die zich ervan bevrijden. Dat zijn de groeiers!
Natuurlijk zijn technieken van belang, maar het allerbelangrijkste instrument ben je zelf. Als ik op mezelf vertrouw, merk ik dat het het beste gaat. Dat klinkt een beetje zweverig, maar ik ervaar dit bijna dagelijks in de therapiekamer.’
