Op de universiteit waar ik studeerde heb ik onder meer een vak gevolgd over LHBTI en hoe het is om anders te zijn in een islamitisch land. Er kwamen ook gastsprekers, zoals een psycholoog die zelf transgender is en die vertelde dat het in sommige gemeenschappen heel moeilijk is, vooral in het oosten van Turkije.
Door de recente gebeurtenissen in Turkije is er een hoop veranderd. Ik hoorde dat sommige docenten waar ik les van kreeg inmiddels zijn opgepakt. Ik vind het jammer dat de docenten die ik als open minded ervoer, en die met hart en ziel hun vak uitdroegen, hier nu in worden beperkt.
Pannenkoeken bakken
Mijn master Medische Psychologie heb ik in Tilburg gedaan. We waren met zestig man, het onderwijs was kleinschalig. We kregen les in het ziekenhuis, waar ik ook met artsen mocht meekijken. Er werd wat van me gevraagd en ik heb hard moeten studeren, maar ik vond het geweldig.
Het vinden van een stage was niet makkelijk. Uiteindelijk kreeg ik een leuke plek in Enschede, in een ziekenhuisomgeving. Ik leerde er vooral geduld te hebben, niet te snel een diagnose te stellen; ik moest mezelf de tijd gunnen om te leren.
Ik werkte met oudere cliënten bij wie cognitieve stoornissen werden vermoed. Ik vond het leuk om uit te zoeken welke problemen er speelden. De cliënt zelf vertelde bijvoorbeeld dat het heel goed ging, maar van de partner hoorde ik een ander verhaal: “Als ze pannenkoeken wil bakken dan doet ze eieren in een kom en dan denkt ze dat ze klaar is.” Tja, dan is er wel iets aan de hand. Zo moest ik geduldig zien te achterhalen wat het probleem was en ondertussen ook het gesprek goed laten verlopen.
In beweging
Na mijn afstuderen ben ik gaan solliciteren, maar vaak kreeg ik niet eens een reactie. Met een open sollicitatie had ik meer geluk en zo kon ik in de revalidatie gaan werken, met patiënten met chronische pijn- en vermoeidheidsklachten. Dat heb ik twee jaar gedaan, vooral heel praktisch mensen weer in beweging zetten: weer naar buiten, bewegen, sporten. Dan moet je je beperken tot kleine haalbare doelen.
Na twee jaar wilde ik verder, ik vind dat je als starter jezelf moet blijven uitdagen. Een vriendin bij Jellinek tipte me dat daar een plek was en inmiddels werk ik er vier maanden op de polikliniek. Werken met verslaafden is veel directiever dan met de revalidatiegroep. Mensen met een verslaving hebben de neiging te liegen of dingen te verzwijgen, of hun gebruik te onderschatten. Daar moet je handig mee omgaan. Het is erg leuk werk, zo leuk dat ik vooralsnog geen haast heb met de gz-opleiding. Voor nu vind ik het geweldig dat ik mensen mag begeleiden op hun pad naar herstel.’
