‘Iedereen is tegen oorlog en conflicten, maar toch ontstaan ze. Hoe komt dat eigenlijk? Dat vind ik een boeiende vraag. Aanvankelijk wilde ik F-16-vlieger worden, een echte jongensdroom. Het is risicovol en fysiek en mentaal een uitdaging. Ik werd afgekeurd, maar kon me later opnieuw laten keuren. Omdat dat pas een jaar later zou zijn, besloot ik toch te gaan studeren. In 2005 ben ik aan psychologie begonnen. Op mijn gemak ging ik door het VWO heen, maar psychologie viel tegen. In het eerste jaar haalde ik dertig van de zestig studiepunten, in het tweede 52.
En toen werd mijn moeder ziek. Ik vond het moeilijk om me te concentreren, had mijn aandacht en tijd nodig voor thuis. Daardoor stond mijn studie op een laag pitje. Af en toe een vak, maar veel stelde het niet voor. Alleen mijn minor krijgswetenschappen ging goed, dat onderwerp interesseert me zeer.
Pas vorig jaar heb ik me weer volledig op mijn studie gestort. In drie maanden tijd heb ik driekwart van een studiejaar afgerond. Ik haalde vijf vakken en presenteerde mijn bachelor-onderzoek. Als ik me kan concentreren en ik vind het interessant, kan ik goed leren.
Vorig jaar ben ik bovendien met mijn master begonnen. Dat kon, want we hadden nog geen last van de harde knip. En nu moet ik nog drie vakken en mijn masteropdracht.
Ik volg de nieuwe master aan de Universiteit Twente: conflict-, risico-en veiligheidspsychologie. Sinds ik daarmee bezig ben, word ik helemaal in de studie getrokken. Mijn masteropdracht gaat over terrorisme en vooral over de vraag: welke factoren houden individuen tegen om een terroristische actie uit te voeren? Want eigenlijk is het relatief gemakkelijk zo’n actie uit te voeren, het zou veel vaker kunnen gebeuren.
Op dat onderwerp wil ik graag promoveren. Mijn ideaal is om daarna als onderhandelaar voor de VN te gaan werken, dat lijkt me de ultieme baan. Conflicten oplossen, niet als piloot, maar als onderhandelaar, om te voorkomen dat conflicten escaleren. Met mijn hersenen kan ik meer betekenen aan de grond.’
