Voor de achttiende verjaardag van haar zoon Casper heeft de Vlaamse neurochirurg Veerle Visser-Vandewalle een boek geschreven. Nu hij zelf naar de universiteit gaat, wil zij hem iets tastbaars meegegeven wat zij zelf door vallen en opstaan de afgelopen veertig jaar heeft geleerd – bijvoorbeeld dat het woordje mind zich moeilijk passend laat vertalen of dat hopen dat iets komt je energie weggeven is aan niets.
Zonder moralistisch te zijn poogt ze in veertig hoofdstukjes haar zoon vooral inspiratie, vertrouwen op intuïtie en enkele levenslessen mee te geven. En passant passeert van alles over haar vakgebied en filosofische en ethische kwesties die er spelen. Haar specialiteit is diepe breinstimulatie (DBS) bij mensen met een elektrische stoornis zoals Parkinson en smetvrees. Verander je door toepassing van DBS ‘het zelf’ van mensen, zoals filosofen wel menen, vraagt ze zich af in het hoofdstuk ‘Filosofie
