Iedereen weet wat verveling is, want iedereen heeft zich ooit wel eens verveeld. Sommigen vervelen zich wellicht nog dagelijks. Verveling is heel normaal, maar hoe banaal een gevoel van verveling ook mag zijn, dit betekent niet dat het van weinig belang is. Goetz et al. (2014)9 onderscheiden vier categorieën van verveling, variërend in intensiteit van ‘onverschilligheid’ tot zogenoemde ‘reactante verveling’. In deze laatste categorie is de verveling zo heftig dat men koste wat kost probeert de vervelende situatie te veranderen.
Eastwood et al. (2012)7 omschrijven verveling als de ervaring klem te zitten in een eindeloos, onbevredigend heden. Het voelt inderdaad alsof de tijd vertraagt als we ons vervelen (Danckert & Allman, 2005)6. Het is evenwel niet helemaal duidelijk wat Eastwood en collega’s bedoelen met de kwalificatie ‘onbevredigend’. Het suggereert dat verveling doet verlangen naar betekenis, naar een hoger doel. Peter Toohey (2011)27 maakt in zijn boek – Boredom, a lively history –onderscheid tussen ‘simpele’