Lang geleden volgde ik aan de Universiteit van Amsterdam (UvA) colleges van H.C.J. Duijker, de hoogleraar Psychologische Gedragsleer. Uitgangspunt van zijn onderwijs was de ‘meervoudige gedetermineerdheid van menselijk gedrag’, een begrip dat hij waarschijnlijk ontleende aan het idee van ‘overdeterminatie’ uit de psychoanalyse. Een symptoom kent niet één enkele oorzaak, maar vloeit voort uit een complex samenspel van factoren. Volgens Duijker geldt dit voor elke gedragsvorm: we zijn telkens het resultaat van een samenloop van omstandigheden.
In zijn inleiding van de bundel What’s wrong with me? verwijst Vittorio Busato naar de opvattingen van Denny Borsboom, de huidige hoogleraar Grondslagen van Psychologie en Psychometrie aan de UvA. Borsboom wordt gezien als belangrijk vertegenwoordiger van de netwerkbenadering bij psychopathologie. Symptomen van psychiatrische ziekten worden volgens deze benadering niet beschouwd als veroorzaakt door een onderliggende stoornis; ze zijn veeleer het resultaat van onderlinge beïnvloeding. Sterker nog: symptomen kunnen elkaar besmetten. De nuances verschillen, maar er loopt een fraaie lijn
