Mijn studie moet ik zelf betalen, inclusief boeken en collegegeld. Mijn ouders kunnen niet bijspringen. Ik krijg zo’n 270 euro per maand. Tenminste: als ik mijn studie binnen tien jaar afrond, is het een schenking van de overheid. Daarnaast moet ik geld bij lenen. Om die lening niet te veel te laten oplopen, werk ik gemiddeld zo’n twee dagen per week in een restaurant.
Aanvankelijk wilde ik niets bij lenen, maar dan kwam ik niet rond. Vooral in de winter niet, dan is er minder werk. Ik kan natuurlijk heel zuinig gaan doen, maar je bent maar één keer student. En het is goed voor mijn ontwikkeling om er veel naast te doen, in besturen te zitten, dingen te organiseren, contacten te leggen. Ik zit bij een studentenvereniging, dat kost geld. Ik moest galakleren hebben en we eten elke week samen.
Ik woon op kamers. Dat is duurder dan bij je ouders blijven, maar ik had veel behoefte om op mezelf te wonen. De band met mijn vader is sindsdien verbeterd. In mijn omgeving heb ik heel wat vriendinnen wier ouders veel betalen. Dat vind ik soms moeilijk, maar ik word er wel zelfstandig van.
Een jaar lang heb ik elke maand een begroting gemaakt. Ik hield bij wat er binnen kwam, wat ik uitgaf en probeerde ook te sparen voor onvoorziene onkosten, zoals dure studieboeken. Dat heb ik nu meer losgelaten en daarom geef ik nu soms geld uit dat ik eigenlijk niet heb. Dan moet ik aan het eind van de maand heel zuinig doen.
Ik heb geen financiële problemen, ik heb alleen mijn studieschuld. Ik durf niet te kijken hoe hoog die inmiddels is, dat komt wel als ik klaar ben met studeren. Soms ben ik jaloers op de mensen die schuldenvrij zijn als ze beginnen met werken. Ik hoop maar dat ik na mijn studie een goede baan krijg. De activiteiten naast mijn studie, doe ik omdat ik ze leuk vind. Maar in mijn achterhoofd heb ik wel altijd: het staat ook goed op mijn cv.’
