Geneeskundestudent Anouk Maassen heeft twee poppetjes in haar hoofd. Jip woont in het witte huis, Sip woont aan de andere kant, in het zwarte deel. Beide poppetjes strijden om voorrang in haar hoofd. Is Jip thuis, dan ‘schijnt de zon, ook al regent het pijpenstelen’. Sip lijkt daarentegen per definitie met zijn verkeerde been uit bed te stappen, stelt consequent lastige vragen en laar haar aan van alles en nog wat twijfelen. Heeft Sip het thuis voor het zeggen, dan wordt eten sowieso moeilijk.
Maassen kampt met een eetstoornis en heeft daar een (voor zover mogelijk) leuk en vooral moedig boekje over geschreven. Toen ze met therapie begon, vond ze het lastig te praten over haar eetstoornis. ‘Als ik al de moed had had om erover te beginnen, kon ik simpelweg de juiste woorden niet vinden.’ Dat vormde voor haar de motivatie om over haar problemen te gaan schrijven, aan de hand van Jip en Sip dus, die respectievelijk haar gezonde en zieke kant een stem geven.
Beide stemmen illustreren op inzichtelijke wijze hoe ontzettend complex een eetstoornis kan zijn. Als Maassen bijvoorbeeld in een supermarkt staat en haar favoriete magere yoghurt is op, dan vindt Sip het niet goed dat de twee alternatieven 5 of 10 kcal per 100 gram meer hebben; Sip houdt niet van afwijkingen. Gelukkig heeft Jip in haar hoofd inmiddels de touwtjes weer in handen gekregen, die ook weet dat Sip wegsturen de plank missslaan zou zijn. ‘Het gaat er helemaal niet om dat Sip weg is,’ schrijft Maassen. ‘Hij mag er best zijn, als hij maar niet meer achter het uurwerk zit, dat leek Jip het beste.’
Maassen heeft met Een uurwerk van gedachten een mooi klein, kwetsbaar, eerlijk en daardoor des te grootser boekje geschreven. Menigeen met een eetstoornis zal daarin troost, steun en wijsheid kunnen vinden. Haar boodschap is op een niet-bevoogdende manier duidelijk: het is zaak je door anderen te laten helpen, doe het niet alleen en vertel over je eenzaamheid, de twijfels en moeilijkheden die je ervaart. En dat geldt overigens niet alleen voor eetstoornissen.
