De oplettende lezer had in het juni-nummer, op de pagina met promoties, kunnen zien welke gepromoveerde methodoloog en cognitief-neurowetenschapper, thans werkzaam aan University of Cambridge University, achter dit pseudoniem schuilt. Of het een geslaagd experiment was of niet, laat ik aan de lezer over. Wel wil ik één lezer geruststellen die ons naar aanleiding van een stukje over neurofeedbackpackers zijn bezorgdheid mailde: hooggeleerde collega, wees gerust, met deze lieden is niks mis, de eerste neurofeedbackpacker moet nog gesignaleerd worden.
Bovenstaande bekentenis valt in het niet bij de bekentenissen die de psychologen Jeroen Muller, Femke van Nistelrooy, Ron van Stiphout en Tom van Wel doen. Open vertellen zij over hun eigen psychische problematiek en de hulp die zij daarvoor zochten. Zoals Van Wel stelt: ‘Ik verwacht als psycholoog dat cliënten open zijn over gevoelige onderwerpen. En dat moeten zij dan doen bij iemand die niks van zichzelf laat zien?’ Wat een lef om je als professional zo kwetsbaar op te stellen! Een bijzonder verhaal dat – hopelijk – drempelverlagend werkt. Het moedige relaas van Ber Damen in De Inspiratie sluit hier naadloos bij aan.
Ook Naomi Ellemers, de nieuwe columniste deze vijftigste jaargang, doet de nodige bekentenissen. De Spinoza-premie die ze in 2010 won, gaf haar vleugels. Maar onder andere de affaire-Stapel deprimeerde en demotiveerde haar. ‘Ik wist het even niet. Ik heb even gedacht: het heeft niet zoveel zin, mensen geloven toch niet in de waarde van wat je doet.’
In dit nummer tevens de start van een nieuw experiment. Net als bij de rubriek Ieder Mens Doet Aan Psychologie vormt een uitspraak van Bert Duijker de aanleiding: ‘Of er is één psychologie, of er is er geen.’ De komende nummers zullen allerlei ‘soorten’ psychologen hier middels een gastcolumn (inclusief een selfie) op reageren. Godsdienstpsycholoog Joke van Saane trapt af.
Veel leesplezier en het allerbeste voor 2015!
