‘Na mijn studie psychologie ben ik bij Psychologie Magazine terecht gekomen. In de loop der jaren ben ik steeds meer over diergedrag gaan schrijven. Zo verdiepte ik me ooit in monogamie en ik was benieuwd of het bij dieren voorkwam. Dat was het geval. Sterker nog: er zit een patroon in. Hoe meer de mannetjes en vrouwtjes van een diersoort op elkaar lijken, hoe monogamer ze zijn. Is daarentegen een van beide seksen veel groter, kleuriger, hebben ze grote manen of geweien, dan zijn ze vrijwel altijd polygaam.
Bij de mens is er wel verschil in lichaamsgrootte tussen de seksen, maar niet zo veel als bij echt polygame diersoorten. Je kunt alleen al hieruit concluderen dat we een paarvormende diersoort zijn, met een lichte neiging tot polygamie.
Mensen met dieren vergelijken, daarop rust een taboe. Je moet er natuurlijk mee oppassen, maar soms kan het best en daarbij hoef je je niet te beperken tot mensapen. Dat ervoer
