De studie in Oslo beviel me, hoewel ik inmiddels in Maastricht studeer en weet dat het veel beter kan. We leerden veel over de theorie van Freud, maar het was niet kritisch. Het ging over verdringing, overdracht en droomduiding. Zijn uitspraken over droominterpretatie bijvoorbeeld – als je dit droomt, betekent het dat – daar was ik sceptisch over.
Een keerpunt voor mij was toen ik een seminar van Elisabeth Loftus volgde. Zij is de beroemde Amerikaanse psychologe die zich heeft gespecialiseerd in valse herinneringen, ik had nog nooit van haar gehoord. Zij vertelde over haar bevindingen, over criminele cases, over het geheugen en welke theorieën daarover bestonden. Het was mijn eerste kennismaking met de wetenschappelijke manier van denken. Daar kreeg ik het inzicht dat niet alles wat je leest per se waar is.
De klinische psychologen die ook bij de lezing aanwezig waren, werden boos op haar. Hoe kon ze nu beweren dat wat patiënten over hun onderdrukte herinneringen zeiden
