‘Ik ben redelijk creatief en merk dat als ik zelf ergens enthousiast over ben, ik veel mensen meekrijg. Samenwerken vind ik essentieel. Ik ben dan wel de aanjager, maar succes realiseer ik vooral met goede mensen om mij heen. Ik heb samen met collega’s verschillende projecten geïnitieerd. Het SOS-project bijvoorbeeld. SOS staat voor Studenten Ondersteunen Specialisten. We zagen dat de administratieve lasten voor onze collega’s heel hoog waren en bedachten: laat bachelor psychologiestudenten ggz-professionals bij klussen helpen, zoals tekst uitwerken van een intakegesprek, voorbereiden van een brief en verslaglegging – uiteraard onder eindverantwoordelijkheid van de professional. Dat is een grote verlichting van de werkdruk en voor studenten is het een uitgelezen kans om een kijkje in de keuken te krijgen van een grote ggz-instelling en te overwegen of dit iets voor hen is. Het is bovendien een zinnige manier om iets bij te verdienen.
We willen dat ieder jaar nieuwe studenten deze kans krijgen. Hiervoor is het noodzakelijk dat de doorstroom blijft bestaan. Maar wij redeneren als opleiders, je kunt het ook vanuit de organisatie bekijken. En teamleiders willen mensen graag langduriger behouden als het eenmaal goed loopt. Dat vergt dus veel afstemming onderling.
Voetbalvader
Een ander idee is de Don’t Forget Yourself Study, een idee dat in de coronatijd ontstond. Ik keek uit het raam van mijn kamer dat uitkeek op het ziekenhuis en zag hoe druk het daar was. Ik nam contact op met een van de directeuren die ik ken als voetbalvader. “Jullie werken je uit de naad. We zitten hier aan de overkant, kunnen wij niks voor jullie doen?” vroeg ik. Zo hebben we aanvankelijk aanvang gezamenlijk een project opgetuigd met aandacht voor de mentale gezondheid van de zorgprofessional, met een website met informatie en verschillende tools die elke gezondheidszorgorganisatie kan gebruiken. Daar wonnen we de publieksprijs mee van de Tenzinger Zorgverslimmer-Award, een award uitgegeven door een ict bedrijf dat met data de zorg verbetert.
In 2022 zijn we met veertig klinisch-psychologen-in-opleiding op werkbezoek bij ggz-instellingen en een universiteit in Portugal geweest. Dat kwam als volgt: ik zou voor mijn mba-studie naar Boston gaan, maar dat ging vanwege corona niet door en zo belandden we in Portugal. Opvallend daar is dat de gezondheidszorg heel anders is georganiseerd dan bij ons. De private en publieke sector zijn sterk gescheiden en is er sprake van een groot contrast, de private sector heeft meer middelen en mogelijkheden, een betere huisvesting, een betere scholing van professionals en meer aanbod voor cliënten.
Ook de verschillen op andere gebieden zijn groot, zoals de opvang van ouderen. In Portugal zorgt de jongere generatie voor de oudere. Zo zie je daar al die leuke omaatjes boven uit het raam kijken, die toeristen vaak fotograferen. Ouderen komen vaak bij familie in huis en ons werd verteld dat ze vanwege beperkte voorzieningen – zoals geen mogelijkheden voor een traplift – vaak de kamer niet meer verlaten. De mantelzorgers sluiten de winkel als ze voor hun ouders zorgen. De impact van deze zorg is dagelijks voelbaar.
Aan de andere kant geldt ook de wet van de remmende voorsprong. De psychologen zijn pas sinds 2008 verenigd en daarom treden zij veel meer met één gezicht naar buiten. Zij werden bij de coronapandemie bijvoorbeeld door het ministerie gevraagd om advies. Hetzelfde geldt voor de klimaatverandering. In Nederland moeten we er hard voor werken om gehoord te worden en wij zijn veel meer versnipperd.
Toen ik daar in Portugal was en zag hoe inspirerend het was om te ervaren hoe de gezondheidszorg elders georganiseerd is, ontstond het idee om er met de klinisch psychologen-in-opleiding naartoe te gaan. Normaal gesproken gaan we met de P-opleidelingen jaarlijks naar het tweedaags najaarscongres van de Vereniging voor Gedragspsychologie. Daar maken we altijd iets bijzonders van. In 2022 zijn hiervoor in de plaats op werkbezoek gegaan naar Lissabon. Het was een bijzonder verrijkende ervaring. Dit jaar hebben we als vervolg vier online bijeenkomsten georganiseerd in het kader van de innovatieopdracht van de nieuwe lichting klinisch psychologen-in-opleiding.
Als je ergens een goede naam voor verzint, blijft het veel beter hangen
Innovatief
Hoe dat innovatieve bij mij ontstaan is? Mijn man is marketingmanager en we inspireren elkaar in ons vakgebied, daar zal ik wel iets van meekrijgen. Het is bekend dat als je ergens een goede naam voor verzint, zoals dat sos-project en de Don’t Forget Yourself Study, dit beter blijft hangen. Ik heb vier kinderen van tussen de 20 en de 26 en als we aan tafel zitten, maken we woordgrappen en bedenken we met veel plezier namen, zo ook met collega’s. Verder doe ik veel intuïtief. We constateren eerst een probleem, bedenken een plan van aanpak en geven dit plan een originele naam. Goede resultaten bereik je vervolgens samen met bevlogen mensen.
Hoe het ooit begonnen is? Van jongs af aan heb ik altijd wel voortrekkersrollen gehad. Ik heb veel energie en ben enthousiast en ondernemend. Ik houd van actie en verbinding. Vanaf mijn twaalfde organiseerde ik mee jeugdkampen en zat ik in een jongerenbestuur in de wijk. Ik had er nog geen kaas van gegeten, maar vond het leuk om erbij betrokken te zijn en ik heb zo geleerd onbekende kwesties niet uit de weg te gaan.
Het belangrijkste is dat ik altijd met andere mensen samen probeer iets nieuws te realiseren, dat nét even toegevoegde waarde heeft. Dat heb ik van huis uit meegekregen. Mijn ouders waren maatschappelijk betrokken en mijn zussen zijn precies zo. Als je ervoor openstaat, gaat het vanzelf.’
Beeld: Mark Zeilstra
