Mensen die al diverse keren een depressie hebben gehad, krijgen vaak het advies om minstens twee jaar lang een onderhoudsdosis antidepressiva te slikken. Veel patiënten zijn daar niet gelukkig mee. De vraag die een groep Britse onderzoekers zich stelde, was daarom of mbct (cognitieve therapie, gebaseerd op mindfulness) een alternatief voor zo’n medicamenteuze behandeling zou kunnen zijn.
Om dit na te gaan benaderden ze via huisartsen 424 patiënten die minstens drie keer een depressie hadden doorgemaakt en daarom intussen op een onderhoudsdosis antidepressiva waren gezet. De deelnemers mochten geen depressie hebben op het moment van onderzoek. De helft van de patiënten kreeg acht weken lang mbct aangeboden, waarbij de therapeut aanstuurde op het verminderen of stoppen met de antidepressiva. De andere helft bleef deze acht weken (en daarna) gewoon antidepressiva slikken. In de twee jaar daarna voerden de onderzoekers vijf metingen uit. Wat bleek? In de twee groepen duurde het even lang voordat de deelnemers opnieuw ten prooi vielen aan een depressieve periode. Ook was er geen verschil tussen de groepen in het aantal depressie-vrije dagen, resterende depressieve klachten, comorbiditeit en kwaliteit van leven.
De onderzoekers concluderen daarom dat mbct geen voordelen biedt boven de traditionele medicamenteuze behandeling. Ook is de ene behandeling niet duurder dan de andere. Het maakt kortom niet uit wat je doet. Dat is althans de negatieve uitleg. Voor patiënten die een hekel hebben aan medicijnen of last hebben van bijwerkingen, kan het wel degelijk fijn zijn om te weten dat mbct net zo goed uitpakt als het slikken van antidepressiva. Heel goed dus dat zulke uitkomsten (‘geen verschil’) intussen óók hun weg naar wetenschappelijke tijdschriften weten te vinden. (ID)
Bron: Kuyken, W. et al (2015). Effectiveness and cost-effectiveness of mindfulness-based cognitive therapy compared with maintenance antidepressant treatment in the prevention of depressive relapse or recurrence (PREVENT): a randomised controlled trial. The Lancet. http://dx.doi.org/10.1016/S0140-6736 (14)62222-4.
