Bij aanvang van een asielprocedure is de regel bij de Immigratie en Naturalisatiedienst (IND): je moet alles meteen vertellen. Maar in de praktijk blijkt het onrealistisch om van getraumatiseerde asielzoekers te verwachten dat ze alles op tafel gooien, of überhaupt in staat zijn een samenhangend verhaal te vertellen. Vaak zijn ze door een hel gegaan. Ze zijn bijvoorbeeld gemarteld of verkracht in het land van herkomst en zijn, mede als gevolg van het trauma, niet in staat daarover te vertellen. Of hun verhaal is niet coherent. Daardoor kunnen er gaten in het asielrelaas ontstaan op basis waarvan iemand wordt afgewezen die wel in aanmerking zou kunnen komen voor een verblijfsvergunning.
Die achterliggende problematiek wordt door de IND echter vaak niet opgemerkt. De dienst bekijkt een zaak puur juridisch, er is geen expertise aanwezig voor grondig onderzoek naar trauma. En daar komt stichting IMMO (zie kader) in beeld, om alsnog een onderzoek te doen bij mensen die zijn
