‘Vorig jaar zomer ben ik afgestudeerd als Kinder- en Jeugdpsycholoog aan de Universiteit Utrecht. Ik liep mijn masterstage op een grote middelbare school (Scholengemeenschap Were Di in Valkenswaard) en daar kon ik langer blijven op basis van een werkervaringsplaats. Normaal gesproken is dat vier dagen in de week voor zes maanden, maar ik werkte gedurende een schooljaar twee dagen per week. Zo’n werkervaringsplaats kun je via een startersbeurs aanvragen bij de gemeente. Je ontvangt dan zes maanden lang vijfhonderd euro per maand. Daarnaast kun je bij je werkgever honderd euro per maand sparen, die je aan het eind van de periode aan een cursus of workshop mag uitgeven.
Aanvankelijk had ik naast deze werkervaringsplaats geen ander werk. Maar uiteindelijk kon ik voor twaalf uur per week studiebegeleider worden bij huiswerkbegeleiding Spijkers en dat is het maximum aantal uren wat je er betaald naast mag werken.
Volwaardige baan, maar…
Ik werk er als psycholoog in het zorgteam. Het team bestaat verder uit zes collega’s, onder wie psychologen, pedagogen en ambulante begeleiders. Ik doe diagnostiek, begeleid zorgleerlingen en overleg met het team, met mentoren, docenten en ouders. Verder geef ik trainingen en heb ik een dyslexietraining opgezet. Het is een volwaardige baan als basispsycholoog. Het is leuk werk in een betrokken team.
Geweldig, maar het salaris is echt veel te laag. Om mijn huur te kunnen betalen, moet ik lenen van mijn ouders. En dat is vervelend met een masterdiploma op zak. Ik heb bovendien al een studieschuld.
Het is een dilemma waarmee ik zit: ik wil werkervaring opdoen om kans te maken op een volwaardige baan als psycholoog, maar daar verdien ik amper geld mee. Ik kan ook in een winkel gaan staan, dan zou ik gewoon verdienen, maar dan doe ik geen ervaring op in mijn vakgebied. Ik heb eigenlijk geen keus.
Ondertussen merk ik wel dat ik werkervaring krijg. Gesprekken voeren met kinderen ging me altijd goed af, maar met ouders vond ik het lastiger. Ik ging te snel naar mijn doel toe en vroeg niet genoeg door. Tegenwoordig lopen de gesprekken beter. Ik weet waar ik naartoe wil en heb gemerkt dat het niet erg is als ik even stil ben omdat ik moet nadenken. Het gesprek is daardoor ontspannener, ik hoor ook van mijn begeleiders dat het goed gaat.
De huiswerkbegeleiding doe ik ernaast. Daar kan ik doorgroeien en vanaf komend schooljaar ben ik vestigingsmanager. Maar ik werk daar niet als volwaardig psycholoog.
Vanaf september mag ik een zwangerschapsverlof invullen op mijn huidige werkervaringsplaats. Eindelijk inkomen. Maar daarna begint de zoektocht opnieuw.
De zomer doorkomen
Ik maakte me wel zorgen over hoe ik de zomer moest doorkomen, want de werkervaringsplaats zou dan afgelopen zijn en de huiswerkbegeleiding gesloten. Gelukkig vond ik bijtijds een zomerbaantje in een kledingwinkel.
Ik ben natuurlijk aan het solliciteren op passende banen. Veel komt er niet langs. En soms is het een geschikte baan, dan vragen ze om een basispsycholoog, maar wel met twee jaar werkervaring. Dat heb ik niet, dus dan vraag ik me af of solliciteren wel zin heeft.
Van sommigen krijg ik het advies om op alles te solliciteren, ook op banen die ik niet wil. Anderen zeggen weer dat ik alleen moet solliciteren op vacatures waar ik echt voor wil gaan. Voor die tweede opvatting voel ik meer. Ik wil werken met kinderen, maar niet met kinderen met een verstandelijke beperking. Waarom daar dan toch op solliciteren? Dan solliciteer ik op iets waarin ik geen werkervaring en ook geen interesse heb. Stel dat ik word aangenomen…
Voor mezelf beginnen, is ook een optie. Maar ik ben er nog niet achter wat ik precies wel en niet mag volgens de ethische code van het nip of de zorgverzekeraar. Dat ik geen kinderen mag behandelen of diagnosticeren, is me wel duidelijk, maar mag ik ze wel begeleiden? En waar ligt de scheidslijn? Ik krijg soms de indruk dat je pas zelfstandig mag werken na de post-masteropleiding. Afgezien daarvan heb ik geen startkapitaal. Als basispsycholoog zit je echt in een gat, het is moeilijk daaruit te komen.
Hoe ik de moed erin houd? Dat is niet makkelijk, ik word er wel eens somber van. De situatie waarin ik zit, dat doet wel iets met mijn zelfvertrouwen. Zeker als ik een sollicitatiegesprek heb gehad; zelf kan ik denken dat het goed ging, maar dan blijkt dat ik het toch niet geworden ben. Soms geef ik de moed even op. Daar kom ik wel overheen na een dag flink chagrijnen, maar leuk is anders.’
Ben jij junior-psycholoog en vind je het leuk in deze rubriek jouw verhaal te doen? Stuur een mailtje naar: redactie@psynip.nl.
Foto: Vincent van den Hoogen
