Mark van der Werf heeft een informatief boek geschreven over zijn poging na een loopbaan als schrijvend journalist zijn werk te vinden in het onderwijs als leraar. Hij werd dus een zij-instromer. Zijn boek getuigt ervan hoe hij zijn best deed ‘in te stromen’, hoeveel zin hij erin had en met welk een goed humeur hij zijn nieuwe taak opvatte. Maar het mocht allemaal niet baten en het verhaal loopt slecht af. Mark redt het niet en hij is de eerste om dat te betreuren.
Het goed geschreven boek laat zijn strijd goed zien. Natuurlijk stond Mark er niet alleen voor. Hij kreeg steun van de Pabo, maar wat hij daarover schrijft stemt niet vrolijk. Er blijkt uit het boek weinig toegesneden aandacht op zijn persoon en de problemen die hij ervaart. En het beeld dat zich opdringt, is dat met het falen van Mark het onderwijs een kans gemist heeft en dat er een potentieel prima leraar verloren is gegaan.
Mark kreeg een ‘opleidingsplaats’ aan een school van het zeer moeilijke type, in een moeilijke wijk van Rotterdam. Waarom wordt zo’n locatie gekozen om het vak te leren terwijl juist op die locatie alleen ‘de beste’ leraren horen te werken? Uit een recente publicatie blijkt dat landen waarin systematisch de beste leraren ingezet worden op de moeilijkste scholen, de leerprestaties van kinderen met een cultureel andere achtergrond het beste zijn. Het is al jaren bekend – zie onderwijsverslagen van de Inspectie – dat Nederland er moeite mee heeft het onderwijs in de moeilijkste gebieden voor elkaar te krijgen: bij ons gaan de beste leraren naar de beste (makkelijkste?) scholen. Op de moeilijkste scholen zijn daardoor de meeste vacatures en dus moeten zij-instromers daar beginnen. Daar is Mark de dupe van geworden. En waarschijnlijk hij niet alleen en daardoor heel veel kinderen. Een boek om te lezen én over te praten.
Bespreking van:
Meester Mark draait door.
Ten onder in het onderwijs
Door: Mark van der Werf (2014)
Schiedam: Scriptum, 200 p.
