De vijftienjarige Lucas is weggelopen uit de gesloten jeugdzorginstelling in Amsterdam. Documentairemaker Tim Bary filmt Lucas gedurende de dagen dat hij ‘buiten’ is.
Er zijn terloopse gesprekken waarin Lucas zegt dat hij geen zin heeft terug te gaan, dat hij zich later heus wel weer zal melden, dat hij nu even vrij wil zijn. We zien hem een ‘kankerlekker’ broodje eten, tussen neus en lippen vertelt hij dat hij al twee dagen niets heeft gegeten. Daarna vraagt de documentairemaker of Lucas geen warme jas heeft. Die ligt nog ‘binnen’, in de instelling, maar Luc heeft het niet koud. Als hij vervolgens een jas van Bary krijgt, is hij uitzinnig blij.
Het zijn deze kleine gebeurtenissen waar we als kijker bovenop zitten. We volgen hem gedurende de uren waarin de bezorgde filmmaker er steeds sterker op aandringt dat Lucas de nacht niet buiten doorbrengt, omdat het te koud is. Lucas wuift het weg, hij kan echt niet naar zijn vader; daar komt vast de politie langs en dan nemen ze hem weer mee. Even lijkt het er zelfs op dat ze samen de nacht zullen doorbrengen in de auto van Bary. De documentairemaker houdt zich dus niet afzijdig, integendeel. En zijn methode levert iets op. We zien in de documentaire meer dan een kort moment in het leven van een jongen die geniet van zijn uitbraak, er wordt ook indirect en onnadrukkelijk verteld waarom gesloten jeugdzorg niet werkt. Lucas is een onverantwoorde puber, en passant wordt er gerommeld met een mes dat weg moet; we weten niet waarom of wat ermee gebeurd is. Aan de andere kant zien we een lieve jongen die niet opgesloten of kleingehouden wil worden.
Dat er niet naar hem geluisterd wordt in de instelling en dat hij liever buiten in de kou blijft dan onderdak te zoeken, is een veeg teken.
Luc wordt uitgezonden op 6 december op npo 2, en is daarna via npo Start te zien. (De afbeelding is een still uit de trailer van de documentaire.)
