Regisseur Alexandra Broeder ging samen met theater Frascati in Amsterdam een verbintenis aan met de Bascule, een academisch centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie. Broeder sprak uitgebreid met een groep meisjes van veertien tot negentien jaar die bij de Bascule in behandeling zijn en werkte met hen aan een voorstelling waarin de meisjes vertellen over hun leefwereld. Niet direct in hun eigen woorden, maar aan de hand van teksten van de Japanse schrijver Haruki Murakami. Het resultaat is een wonderlijke, vervreemdende ervaring waarin je als toeschouwer wordt meegevoerd naar ‘de veldput’, een verborgen plek waar je, ‘als je er eenmaal in gevallen bent, met geen mogelijkheid meer uit komt’.
De zes meiden zitten in tuinstoelen, gekleed in kleurige trainingsbroeken en glittershirts, en houden voortdurend oogcontact met het publiek terwijl ze hun verhaal doen. Soms wordt dat een beetje uitdagend, vooral tijdens lange stiltes waarin je steeds dieper wordt meegevoerd die veldput in. Daar bestaat volgens de meisjes de tijd niet meer,
