Volgens Anita Hubner krijgt bijna de helft van de Nederlandse bevolking ooit een psychische aandoening. Zelf is zij drie keer opgenomen geweest vanwege een psychose. Hoe sterker de aandoening, hoe gemakkelijker mensen daardoor worden gestigmatiseerd. Hubner streeft met haar boek twee doelen na. Ze wil in de eerste plaats mensen helpen met het vinden van een antwoord op de vraag hoe je iets over je eigen probleem aan anderen vertelt. Daarnaast wil ze een bijdrage leveren aan het wegnemen van vooroordelen in onze samenleving.
Dit laatste doet zij met behulp van haar eigen levensverhaal. Ondanks een negatieve voorspelling van een psychiater in 1995 is het haar gelukt om een universitaire studie psychologie af te ronden, een bedrijf op te zetten en (recentelijk) in het huwelijk te treden. De strijd tegen vooroordelen is door het hele boek verweven, maar de meeste ruimte krijgt de vraag uit de titel: Vertel ik het wel of vertel ik het niet?
Die vraag heeft de vorm van een keuzeprobleem. Volgens de vakliteratuur bestaat er een beproefde methode om keuzeproblemen op te lossen: de tweekolommen-methode. Hier maakt Hubner uitbundig gebruik van. De methode is in opzet uiterst eenvoudig: maak twee rijtjes met argumenten. In het ene rijtje komen alle argumenten ten gunste van een bepaalde keuze te staan; het andere rijtje biedt ruimte aan argumenten die daar tegenin gaan. De tweekolommen- methode loodst ons door een binaire wereld: er zijn alleen maar pro’s en contra’s.
En dan? Wat moet er gebeuren als de twee kolommen gevuld zijn met argumenten? In principe zijn er dan weer twee mogelijkheden. De elegantste is het herformuleren van het oorspronkelijke probleem: zoek naar een geheel nieuw alternatief waarbij de positieve argumenten overeind blijven staan en de negatieve verdwijnen. Helaas maakt Hubner hier geen gebruik van. Zij kiest een minder elegante, maar veel simpeler mogelijkheid: zet accenten bij de argumenten die u eigenlijk het belangrijkste vindt. Maak daarna meteen een keuze om iets wel of niet te doen.
Hubner gebruikt in dit boek de tweekolommenmethode meer dan één keer. Ze laat de lezers nadenken over een keuze met effecten op de korte termijn, maar ze gebruikt de methode ook om aandacht te vragen voor effecten op lange termijn. De binaire wereld blijkt op verschillende manieren door te snijden. Bovendien benadrukt Hubner het belang van twee begrippen: dosering en doelmatigheid. Wie iets over zichzelf aan anderen wil vertellen, kan vaak beter het complexe verhaal in stukjes knippen. Bovendien hoeft niet iedereen alles te weten: het hangt er maar vanaf wat men wil bereiken. Hubner illustreert haar manier van denken aan de hand van verschillende situaties: bij de kapper, tijdens een sollicitatie, bij een date.
Dit is een zelfhulpboek waarin lezers worden uitgenodigd om lijstjes zelf aan te vullen of te wijzigen. Onduidelijk blijft helaas hoe lezers de veelheid aan lijstjes kunnen combineren tot een aantrekkelijk geheel.
