De setting in de rechtszaal is interessant, want kunnen wij mensen, in het licht van de voortschrijdende kennis over onze hersenen, in juridische zin nog wel aansprakelijk worden gesteld voor onze daden? Of is alles wat we doen gedetermineerd door de anatomie in ons brein? Een wijziging in die anatomie, zoals bijvoorbeeld veroorzaakt door de tumor in Frederiks orbitofrontale regionen, zet die juridische aansprakelijkheid op losse schroeven en is bovendien een mooi uitgangspunt voor een drama.
De fragmentarische vertelwijze van de Deense film Du forsvinder (‘jij verdwijnt’) weerspiegelt mooi hoe (de breinen van) de personages hun eigen werkelijkheid creëren, die niet altijd overeenkomt met de ‘echte’ werkelijkheid. Helaas heeft de film vaak meer weg van een documentaire over de werking van het brein dan van een speelfilm. De voiceover van Mia klinkt alsof ze een hoorcollege geeft over de laatste neurologische inzichten. Dat leidt af van het verhaal. De personages komen wel tot leven en worden meegesleurd door de
