Tja, misschien is er destijds iets niet helemaal goed gegaan met mijn fabricageproces. Maar al mijmerend tijdens een weekje aan het strand van IJmuiden kon ik er niet langer omheen: ik ben extravert en hooggevoelig. Mijn extraverte kant is techno-DJ onder de naam Mae Marceau. Zij legt makkelijk contact met mensen, staat graag op een podium en is tijdens gesprekken duidelijk aanwezig. De hooggevoelige Angélique raakt op enig moment overprikkeld door licht, geluiden en veel mensen om haar heen. Na een optreden, een keynote of ook gewoon na een drukke werkdag met veel vergaderingen en tl-verlichting, is het niet ongebruikelijk dat ze ertussenuit glipt en in haar eentje een wandelingetje gaat maken. Eenmaal thuis wil ze niet praten, liever een boek lezen in volkomen stilte.
Ik had deze schijnbare tegenstelling tussen Angélique en Mae natuurlijk al langer opgemerkt, maar het kwartje viel pas echt toen ik merkte hoe anders deze twee aspecten van mijn persoonlijkheid omgingen met de strandvakantie met de kinderen.
Angélique op vakantie
‘Oh, had ik maar oordoppen meegenomen. Wat een bak herrie,’ verzucht ik in mezelf terwijl de kinderen door elkaar heen tetteren in de auto onderweg naar IJmuiden, het kinderlijke kakelorkest nauwelijks verstaanbaar door pompende beats op de radio. Aangezien mijn roots vlak naast IJmuiden liggen, duurt het niet lang voor we de eerste bekenden tegenkomen. ‘Ja hoor, natuurlijk, ik zit net heel eventjes alleen achter het huisje, en ik moet weer blij doen en praten. Hoe ga ik in vredesnaam aan mijn rust komen zo?’ Emmertjes en schepjes blijken heel leuk te zijn, maar alleen als mama ook mee doet. Ik graaf zo snel als ik kan een kuil met een te klein schepje, onderwijl verlangend kijkend naar mijn ongebruikte Kindle. ’s Avonds met een glas wijn uitkijkend over zee: ‘Wat heerlijk, eventjes rust.’
Mae op vakantie
‘Leuk hè, die snoesjes kunnen niet wachten om te gaan scheppen,’ denk ik glimlachend terwijl de kinderen in de auto verbaal over elkaar heen buitelen om plannen te maken voor de aanstaande vakantie. Gezellig muziekje erbij, de vakantie kan niet beter beginnen! Ik kom uit de buurt van IJmuiden, dus ik verheug me erop om op het strand bekenden tegen te komen. En warempel, net als ik even alleen achter het huisje zit, dient de eerste bekende zich aan. ‘Wat enig, voelt echt als thuiskomen,’ denk ik terwijl ik geanimeerd het gesprek aanga. ‘Een kuil graven? Natuurlijk!’ Fanatiek begin ik te scheppen en kijk ondertussen rond of we er wat buurkindjes bij kunnen vragen. ’s Avonds met een glas wijn uitkijkend over zee: ‘Misschien kunnen we morgen wat vrienden uitnodigen.’