De Amerikaanse psychologen lieten 135 pasgetrouwde stellen hun pas aangegane verbintenis beoordelen aan de hand van woorden als ‘slecht’, ‘goed’, bevredigend’ en ‘onbevredigend’. Daarna kregen de deelnemers op een scherm een fractie van een seconde een foto te zien van hun geliefde. Dit beeld werd gevolg door een positief woord als ‘fantastisch’, ‘goed’ of ‘geweldig’, óf door een negatief woord als ‘verschrikkelijk’, ‘griezelig’ of ‘afschuwelijk’. Door op een knop te drukken konden de proefpersonen aangeven of het getoonde woord positief of negatief was. Met speciale tijdssoftware maten de onderzoekers de snelheid waarmee ze dat deden. Die zou indicatief zijn voor hun automatische respons op de foto van hun partner.
De test gaat uit van het associatiebeginsel: wie door het kijken naar de foto in een positieve gemoedsgesteldheid raakt zal positieve woorden sneller als zodanig kunnen identificeren dan negatieve, en omgekeerd geldt hetzelfde.
De onderzoekers stelden vast dat daar waar de bewuste evaluaties uit het eerste deel van het onderzoek onverdeeld positief waren, de ‘gut’ reacties varieerden en vaak afweken van het bewuste oordeel. De aan het onderzoek deelnemende stellen werden vier jaar lang gevolgd en halfjaarlijks geïnterviewd over hun huwelijksgeluk. Mensen die tijdens de ‘love test’ een negatieve automatische respons toonden, bleken niet altijd maar wel veel vaker ongelukkig te zijn met hun partner dan mensen met een positieve automatische respons en scheidden vaker.
Bron: McNulty, J.K. et al. (2013). Though they may be unaware, newlywed implicitly know whether their marriage will be satisfying. Science 29 (342) doi: 10.1126/science.1243140
