Daar is Julia Diehle (2015) met haar artikel niet in geslaagd volgens een grote groep klinische collega’s uit de praktijk[1] onder leiding van Tjarda van Sliedregt, Guy Hosselet en Lenneke van Hastenberg. ‘Diehle lijkt het zeer veelvuldig voorkomen van trauma’s in algemene zin bij kinderen bijna te ontkennen en vooral dat deze trauma’s invloed blijven hebben de rest van het leven.(…) Blijven we het misverstand verspreiden dat slechts enkele kinderen, een minderheid, op termijn last heeft van hun traumatische ervaring?’
In een poging die kloof weer te dichten, reageert Diehle (onder de literatuurlijst van dit artikel) op de bezwaren van Van Sliedregt cs.
Hoewel het artikel van Diehle (2015) interessant is vanwege het belang dat er aandacht besteed wordt aan trauma’s bij kinderen, bleef er bij ons een prangende vraag hangen. Hoe kan het dat De Psycholoog dit artikel een dermate prominente aandacht geeft? Wij lichten onze
