Ik wilde altijd graag dokter worden en had veel interesse in menselijke anatomie en fysiologie. Maar toen ik een havoadvies kreeg moest ik mijn plannen wijzigen. Ik koos voor hbo-verpleegkunde omdat het toch een medisch karakter heeft. Tijdens een stage in een wooncentrum voor ouderen legde ik makkelijk contact met die mensen en praatte heel veel met ze. Ze zeiden tegen me: als je geen chirurgie gaat doen, dan is psychologie echt iets voor jou. En dat was inderdaad een logische keuze. Nu ik bijna 21 ben en de bachelor psychologie aan het afronden ben, heb ik het gevoel dat ik goed op m’n plek zit.
Volgend jaar wil ik aan de VU de master klinische neuropsychologie doen. Eventueel kan ik die laten overlopen in een master A&O of commerciële psychologie. Het lijkt me echt gaaf om na mijn studie als neuropsycholoog in een ziekenhuis te werken. In een documentaire zag ik hoe een neurochirurg samen met een neuroloog en neuropsycholoog rond een openbreinoperatie stonden. Toen dacht ik: dat wil ik ook!
Negen teamrollen
Bij het vak A&O hebben we vorig jaar de negen teamrollen van Belbin behandeld. Daar kwam uit dat ik een plant ben. Dat vond ik eerst niet zo leuk, ik wou graag de superheld zijn, of de doener. Maar tijdens een groepsopdracht besefte ik: het is waar, Belbin had gelijk, ik ben wel een plant. De kenmerken zijn: creatief en heel veel denken. Dat heeft ook z’n voordelen: bij brainstormsessies gaat bijvoorbeeld mijn denktank echt werken en komen de meest onverwachte fantasieën boven, die soms ook nog eens nuttig blijken.
Mijn derde jaar heb ik tot nu toe ook ingericht naar de neuropsychologische kant. Ik kreeg eerder al hele inspirerende colleges van professor Erik Scherder, heb een paar patiëntencolleges gehad en ben meegeweest naar het lab om een echt brein te bekijken. We mochten het ook aanraken, wel met handschoentjes aan, maar toch. Erg bijzonder om te beseffen dat we door zo’n homp weefsel elk moment van de dag worden gestuurd. Het was een ervaring die me een zetje in de goede richting van mijn masterkeuze heeft gegeven.
Verder hou ik mijn ogen open, ook op creatief gebied. Ik schrijf graag en maak al heel lang elektronische muziek, met als grote voorbeelden Martin Garrix en Armin van Buuren. Dus mocht ik daar ooit echt iets mee kunnen doen, zou ik dat heel graag willen.
Soep
Ik ben heel perfectionistisch, wat voor veel stress in mijn leven kan zorgen. Zo is een muziekstuk eigenlijk nooit af en blijf ik eraan sleutelen. Het liefst zou ik binnenkort een demo droppen, zoals dat heet, maar dan moet ik ergens wel een punt achter kunnen zetten en dat lukt me maar moeilijk.
Als ik werk zou kunnen doen waarin ik het brein kan combineren met muziek, zou dat geweldig zijn. In mijn ideale wereld maak ik mensen beter met muziektherapie. Of ga ik meer de richting op van neuromarketing: hoe maak je met muziek reclames aantrekkelijker? Aan de andere kant zou ik ook willen helpen de levenskwaliteit van ouderen te verbeteren. Of kinderen met een geboren hersenafwijking helpen, of mensen die door een ongeluk niet meer goed kunnen funcioneren. Qua mogelijke keuzes is mijn leven nu dus nog een beetje een soep, maar ik ben blij dat ik in ieder geval de knoop heb doorgehakt over de master klinische neuropsychologie.
Eigenlijk heb ik niet altijd even veel zelfdiscipline. Ik kan wel een planning maken, maar ik hou me er niet aan. Ik ga pas studeren onder tijdsdruk, als het niet meer anders kan. Maar dan haal ik ook een resultaat. Statistiek had ik bijvoorbeeld aanvankelijk niet gehaald, maar wel herkanst met een 9.8. Toen dacht ik: maar ik kan dit dus wel! Ik hoorde van veel mensen dat het echt een obstakel kan worden in de studie, maar dat hoeft het niet te zijn. Ik had mijn vakantie twee weken uitgesteld om die herkansing te halen. En afgelopen jaar heb ik alle vakken in één keer gehaald, ook het vak statistiek 2, volgens velen het moeilijkste vak van de bachelor.
Redactieraad
Ik ben al ambassadeur van de VU en werk op open dagen en matchingdagen voor toekomstige studenten. Regelmatig geef ik presentaties op middelbare scholen om de studie psychologie en de VU te promoten. En nu zit ik ook in de redactieraad van De Psycholoog. Op een dag was ik aan het scrollen op Facebook en zag dat de raad nog een student zocht. Ik reageerde en daarna ging het snel. Onder medestudenten heb ik al rondgevraagd waar zij graag over zouden lezen. Stressbestendigheid, hoor ik dan vaak, en vooral: hoe kom je als psycholoog aan het werk?
Ook lijkt het me leuk als we met het blad iets overkoepelends kunnen doen voor studenten door het hele land. Want eerlijk gezegd vergeet ik soms dat de VU niet de enige universiteit is die psychologie aanbiedt. Ik zou graag meer weten wat de studenten op al die andere faculteiten allemaal doen, dan zouden we elkaar misschien ook kunnen helpen. Het nieuwe digitale kennisplatfom dat het blad volgend jaar lanceert, zou daar een interessante omgeving voor kunnen bieden.’
