Barbara van der Werf is studentenpsycholoog aan de Vrije Universiteit. Ze behandelt studenten individueel en verzorgt uiteenlopende cursussen over veelvoorkomende problemen. Over uitstelgedrag, disciplineproblemen en giechelend mediteren.
Maandag
Vandaag begin ik met een internationale studente met fors uitstelgedrag. Bij de aanmelding zes weken geleden dreigde ze in ernstige financiële problemen te komen omdat ze nog een aantal papers aan haar oude universiteit moest afronden en dat bleef uitstellen. Inmiddels krijgt ze haar studiegedrag langzaam onder controle en nu bekijken we samen of haar planning voor de komende week reëel is. Discipline- en uitstelproblematiek zijn de meest voorkomende studieproblemen die ik tegenkom. De consequenties kunnen voor studenten behoorlijk ingrijpend zijn, want steeds meer faculteiten hanteren een bindend negatief studieadvies. Daarom bieden we wekelijks ook vier studieversnellingsgroepen aan, waarin de studenten realistisch leren plannen. Daarnaast geeft mijn collega Hermanja een digitale cursus Zelfmanagement voor uitstellers en een vijfdaagse cursus Aan de slag met uitstelgedrag.
Daarna heb ik een intakegesprek met een student voor de cursus Omgaan met verlegenheid. Hij doet zijn mond niet open tijdens werkgroepen en zelfs als hij een bekende tegenkomt bij de lift, durft hij geen gesprek te beginnen. In de cursus van vijf bijeenkomsten kan hij sociale vaardigheden opdoen en ermee oefenen. Tijdens de training zie je het zelfvertrouwen van studenten groeien. Het contact met andere onzekere verlegen studenten is voor de meeste deelnemers een grote steun.
Dinsdag
Het is een hectische dag waarin ik achtereenvolgens spreek met studenten met een Marokkaanse, Afghaanse, Surinaamse, Pakistaanse en Afrikaanse achtergrond. Ze hebben uiteenlopende problemen, maar het feit dat ze twee culturen in zich moeten verenigen, maakt het leven er voor hen niet gemakkelijker op. Zo wil een Afghaanse jongen net als zijn studiegenoten eigenlijk op kamers, maar van zijn ouders moet hij thuis blijven wonen. Dat is normaal in zijn cultuur. Daar is niet veel aan te doen, dus zoeken we naar mogelijkheden om zijn situatie meer naar zijn hand te zetten.
Later spreek ik een Turks meisje dat nauwelijks aan studeren toekomt omdat ze thuis veel taken heeft. Ze is het oudste kind en moet voor haar ouders die de Nederlandse taal niet machtig zijn, in de diverse situaties optreden als tolk. Samen kijken we hoe ze meer tijd kan krijgen voor haar studie zonder het gevoel te hebben dat ze haar gezin tekort doet.
Ik lunch met collega’s van het Centrum voor Studieloopbaan, studentendecanen, opleiders en loopbaanbegeleiders. Vanuit onze eigen disciplines hebben we allen hetzelfde doel, namelijk de student die meer nodig heeft (psychologische begeleiding, studieondersteuning, financiële ondersteuning) of de student die meer wil (excellente student, topsporters) te ondersteunen tijdens hun studie.
Tijdens de werkbegeleiding van één van de twee stagiaires worden we gestoord omdat er een student overstuur op het secretariaat staat. Het is een oude bekende van mij en ik kan haar vrij snel weer kalmeren. Omdat we aan de universiteit werken is het voor studenten gemakkelijk om even bij ons binnen te lopen of snel een afspraak te maken. Ook is directe crisisinterventie mogelijk.
Woensdag
Mijn wekelijkse vrije dag staat sinds kort toch in het teken van mijn vak, want sinds september volg ik de rino-cursus Inleiding systeemtheoretische psychotherapie, waarvoor ik vandaag de nodige literatuur moet lezen. En omdat het een prachtige nazomerdag is, ga ik daarna nog een paar uur varen met mijn bootje.
Donderdag
Op naar Utrecht voor de tweemaandelijkse vergadering van de sectie studentenpsychologen van het nip, waar vandaag de wachtlijstproblematiek op de agenda staat. De afgel0pen jaren zijn de studentaantallen toegenomen en de aanmeldingen bij de studentenpsychologen navenant gestegen, terwijl er vaak geen budget is voor extra formatie.
Vrijdag
Eindelijk weer op de vu, waar ik eerst een neerslachtige student zie. Zijn moeder is een paar maanden geleden overleden en hij weet zich geen raad met zijn verdriet. Zijn vader en broers wil hij er niet mee belasten, hij is bang dat hij hun verdriet daarmee ook weer naar boven haalt. Een andere student heeft veel last van de beperkingen die een chronische ziekte met zich meebrengt. Die kan ik gelukkig doorsturen naar mijn collega die zich bezighoudt met ‘studeren met een functiebeperking’. Zij kan voorzieningen voor haar regelen, zoals een aangepaste computer. En een kluisje waar ze haar spullen in op kan bergen zodat ze er niet de hele dag mee hoeft te sjouwen.
Na een uurtje intervisie, geef ik samen met de andere stagiaire de tweede bijeenkomst van de cursus Mindfullness. Studenten die veel piekeren of gestrest zijn, kunnen door aandachtgerichte meditaties leren zich te richten op het hier en nu. De cursus is populair. Ook deze keer is de cursus met tien studenten goed bezet. En hoewel ze graag willen, valt het in de praktijk niet mee. Elke dag op een vaste tijd mediteren, is voor de meeste studenten niet gemakkelijk. Ook een kwartier lang stil blijven zitten om de aandacht op de ademhaling te richten, voelt soms eindeloos lang.
Het is een leuke groep, er wordt veel gelachen en de studenten zijn open in het delen van hun ervaringen. Zoals elke vrijdagmiddag sluiten we de week af met een overleg met de psychologen. Ook de coördinator van het autismeteam, sluit zich bij ons aan. We hebben het dit keer over ons cursusaanbod. Onder andere over de cursus Omgaan met nare emotie die mijn collega Aniko dit jaar heeft opgezet. We krijgen te weinig aanmeldingen en we horen van studenten dat hun niet duidelijk is wat we er precies mee bedoelen. We brainstormen over een betere naam.
Na het werkoverleg is er de vrijdagmiddagborrel op de kamer van Anita, altijd gezellig.
