Ik wil drenzen, drammen, zeuren
schelden, slaan met alle deuren
maar blijf keurig in ’t gareel
want als ik niet na blijf denken
valt de boel zo uit elkaar
Maar ik wil gillen, krijsen, janken
niet voor slaag iemand bedanken
en een glimlach schilderen
op een strakgetrokken
masker
Maar ik moet verstandig blijven
hersens eerst, emoties later
zodat niemand in de war raakt
van wat er binnen in mij woedt
Maar het wordt tijd dat alle gal
door mijn lever wordt gespuwd
want ik ben razend, ziedend, boos
en wil niet mijn eigen
mikpunt zijn als ik ontplof
Kun je poëzie schrijven over seksueel misbruik? Natuurlijk. Kunstenares Ina van de Nes is gediagnosticeerd met een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis. In haar vroege jeugd werd zij verwaarloosd en misbruikt. De titel van haar bundel, We zijn met velen, is veelzeggend genoeg – misschien had het woordje ‘te’ er nog wel bij gekund. Haar vaak ritmische gedichten komen binnen, zijn rauw. Ondanks alle gruwelijkheden spreekt er ook een soort oerkracht uit haar poëzie. Een zeer moedige bundel van een getormenteerde ziel.
Beeld: panitanphoto/shutterstock.com
