Daisy Veenstra

Dat ik uiteindelijk toch psychologie ging studeren, is helemaal niet gek. Eigenlijk wilde ik altijd al anderen helpen. Toen ik een jaar of tien was had ik een vriendinnetje wiens ouders in scheiding lagen. Dat maakte veel indruk op me. Het voelde nuttig er voor haar te zijn.

Op de middelbare school werd ik gepest. Misschien wel omdat ik altijd erg aanwezig en enthousiast ben. Tijdens het eerste jaar psychologie zat ik door dat pesten nog steeds niet lekker in mijn vel. Bijna alle tentamens moest ik herkansen. Ik ben een emotie-eter en was behoorlijk zwaar geworden. Ook daardoor voelde ik me niet goed. Later ben ik afgevallen en begon ik beter in te zien wat ik aan mezelf had. Ik kreeg ook het gevoel dat ik meer geaccepteerd werd dan op de middelbare school. Misschien omdat iedereen toch een jaartje ouder is, of vanwege de gedeelde interesse in anderen. Mijn master heb ik bijna cum laude gehaald.

Inzichten uit de positieve psychologie hebben me ook geholpen om beter in mijn vel te zitten. Ik focus nu meer op wat er goed gaat en geef mezelf schouderklopjes. De energie die ik daarvan krijg, kan ik ook weer inzetten om dingen te verbeteren waar ik minder tevreden over ben.

Ik geef momenteel communicatietrainingen in onder meer slechtnieuwsgesprekken aan geneeskundestudenten van het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG). Daarnaast ontwikkel ik het onderwijs mee en coach ik anderstalige studenten via individuele trajecten, bijvoorbeeld omdat ze tegen cultuurverschillen aanlopen.

De diepte ingaan via die gesprekken, en echt analyseren waar de ander mee zit en hoe we dat kunnen aanpakken, spreekt me aan.

Rappende psychologe

Ik hoop dat mijn eigen bedrijf, HappyDaisz, dat nu een paar maanden bestaat, zal uitgroeien tot een echte onderneming. Ik wil daarmee graag jongeren en jonge mensen helpen via bijvoorbeeld trainingen of podcasts. Het opzetten van HappyDaisz begon met raps die ik maak over jongeren in coronatijd en die ik deelde op de socialmedia-app Tik Tok.¹ Ik had nog nooit gerapt, maar wel altijd veel gezongen. En ik heb altijd een liefde voor muziek gehad. De raps sloegen aan, ik krijg nu ongeveer honderd berichten per week. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel mensen met mijn muziek kon bereiken. Wat dat betreft is mijn droom uitgekomen.

‘Ik had nooit gedacht dat ik zoveel mensen met mijn muziek zou kunnen bereiken’

De inspiratie voor de raps haal ik uit persoonlijke ervaringen, of die van vrienden, en uit gesprekken die ik met jongeren via sociale media voer. Ik probeer me in te leven in hoe het nu met jongeren gaat. Toen ik jonger was en mijn ouders ruzie hadden, vond ik het bijvoorbeeld fijn als de moeder van een vriendje even kort vroeg hoe het met mij ging. Al dat soort kleine interacties vallen nu weg door de lockdown. Ik vraag me ook af welke spanningen er in gezinnen zijn, hoeveel eigen ruimte kinderen hebben, en of ze zich in een vol huis wel kunnen concentreren op school. Daar probeer ik me dan een voorstelling van te maken. Ik gebruik ook mijn kennis van de psychologie in de raps.

Er is nu veel aandacht voor eenzaamheid onder jongeren, maar vooralsnog maakt die aandacht geen verschil. Mijn volgers merken er in ieder geval niets van. Misschien gebeurt er wel wat hoor, maar heeft dat geen merkbaar effect. Het jongerenbrein is immers nog in ontwikkeling. Langetermijndenken is bijvoorbeeld moeilijk voor jonge mensen. Dus als politici de boodschap brengen: “Er komen betere tijden”, dan kunnen kinderen en jongeren zich dat maar moeilijk voorstellen.

Jongeren delen ook steeds meer persoonlijke verhalen met mij of vragen om hulp. Bijvoorbeeld omdat ze in een onveilige thuissituatie zitten. Ik probeer ze dan te belonen voor het delen van hun verhaal, maar denk niet dat hulp aanbieden via sociale media een geschikte manier is. Soms kan ik wel wat tips geven. Maar als ze verder hulp nodig hebben, adviseer ik ze contact op te nemen met De Kindertelefoon.

Een van de boodschappen die ik aan jongeren mee wil geven is dat het belangrijk is van jezelf te houden. “Love yourself, doe het”, dat staat bijvoorbeeld op de mondkapjes die ik verkoop. Ik weet zelf hoe belangrijk dat is, en dat het een voorwaarde is om van anderen te houden. Van jezelf houden is ook geen vorm van arrogantie of egoïsme, wat sommigen misschien denken. Ik hoop dat als ik het durf uit te spreken, mijn volgers dat misschien ook doen. Of dat als jongeren mijn raps leuk vinden, de boodschap echt aankomt.

Nu is het erg druk met mediaverzoeken, berichten van volgers, muziek maken, en werken. In het weekend zit ik vaak om zeven uur ’s ochtends al achter mijn laptop en ik werk gemiddeld zo’n zestig uur per week. Het is vol, maar het geeft me energie. Dit past bij mij. Ik ben erg extravert en het voelt goed om mijn verhaal met veel mensen te delen. Ik ben ook bezig mijn eerste echte nummer uit te brengen. Het is belangrijk in deze drukke tijden op mezelf te blijven letten, maar eigenlijk zijn dat luxeproblemen en mag ik niet klagen.’