Op mijn elfde overleed mijn vader en daarna kreeg mijn moeder een zware depressie. Ik heb toen zelf een psycholoog bezocht en ging met mijn moeder mee naar allerlei ggz-instellingen. Ik had altijd veel bewondering voor hoe de psychologen mijn moeder hielpen, hoe ze haar langzaam uit de ellende trokken. Dat heeft mij denk ik geïnspireerd om psychologie te gaan studeren. En ik vond het ook nooit vervelend om met anderen over de situatie te praten. Daar hadden mensen uit mijn omgeving dan weer bewondering voor. Dus ik dacht: misschien is praten over lastige onderwerpen wel iets voor mij.
Daarom had ik eigenlijk ook vrij snel besloten dat ik richting klinische psychologie wilde. En vrijwel direct na mijn afstuderen besloot ik dat ik voor mezelf wilde beginnen.
Sinds een half jaar heb ik
