De lezer van Muidhond, het literaire debuut van journaliste en forensisch psychologe Inge Schilperoord (1973), moet het zonder de morele instemming van de buren stellen. Die wordt uitgenodigd zich alleen in de beklemmende wereld van Jonathan te begeven, een pedofiele zedendelinquent. Hij is bij gebrek aan bewijs vrijgesproken van behandeling in een tbs-kliniek. Het verhaal begint op de dag dat Jonathan de gevangenis verlaat en weer bij zijn moeder intrekt.
Jonathan wil een beter mens worden. Hij zoekt houvast in de natuur en bij het therapiewerkboek dat hij van de gevangenispsycholoog heeft meegekregen. Er staan instructies in over ‘hoe hij zich moet gedragen’ en over ‘wat goed is en wat niet’. Dat Jonathan niet alles begrijpt, weerhoudt hem er niet van regelmatig opdrachten te maken, in de hoop dat dit zal bijdragen aan de zo gewenste verandering.
De hopeloosheid van Jonathans voornemens zijn van meet af aan voelbaar, zoals de man zelf ook vanaf de eerste pagina ontroert en empathie opwekt,
