In de klas kon ik moeilijk stil zitten, daarom zat ik bij die psychiater. De school had mijn ouders laten weten dat het zo niet langer ging. Of ze moesten een andere school voor mij zoeken of wellicht zou ritalin mij kunnen helpen. De psychiater diagnosticeerde inderdaad ADHD en schreef dat geneesmiddel voor. Jaren kreeg ik op school elke ochtend een half pilletje, en ’s middags nog eens. Al mijn medeleerlingen konden zien dat ik dat toegediend kreeg.
Het duurde tot mijn veertiende, vijftiende voordat ik besefte wat ritalin met mijn psyche deed. Ik werd heel introvert, lachte weinig, was zeer negatief in mijn hoofd. Allengs werd ik me bewuster van de heftige uitwerking ervan. Alsof ik twee versies van mezelf had, een gedempte en een niet-gedempte persoonlijkheid. Uit mezelf ben ik met ritalin gestopt. De rest van mijn middelbare school gebruikte ik het alleen
