Zal hij kunnen glimlachen om de vrees voor robots die Frank van de Velde in zijn artikel aanstipt, of juist om zijn afsluitende zin dat servicerobots eerst maar eens een kopje koffie moeten leren inschenken zonder daarbij te morsen? Zal zij zich realiseren, na lezing van het stuk van Roy de Kleijn en Bernard Hommel, dat het toch maar mooi is dat mannen nu niet meer moeilijk hoeven doen over hun coming out voor hun metalen liefde en zelfs met een robot kunnen trouwen?
Zal zij geïnteresseerd kennis nemen van de – naar dan blijkt – historische prelude op het Robot Overleg ter Coördinatie van Rijksbeleid die Robert Went in zijn forumbijdrage schetst? Zal zij uitroepen, tijdens het lezen van Matthijs Baas: ‘Maar wij robots hebben ook een diepgewortelde behoefte aan voorspelbaarheid en controle!’? Zal het stemmetje van de homunculus in hem zeggen, na lezing van de forumdiscussie over zijn voorgangers in de zorg, dat mensen toch moeilijk kunnen volhouden dat ‘vroeger alles beter was’?
Zal zij bij het lezen van het essay van Pim Haselager instemmend knikken dat robots de psychologie inderdaad iets te bieden hebben en dat de geschiedenis dat inmiddels nu wel meer dan genoeg duidelijk heeft gemaakt? Zal hij bij het essayistische vergezicht van Wim de Ridder bij zichzelf denken: en nu hebben we wel genoeg koffiedik gekeken?
Wat de toekomst ook in petto heeft: ik hoop dat die robot die ergens in de toekomst dit nummer inkijkt – wellicht met een liefdespartner van vlees en bloed op de achterbank van een zelfrijdende auto –, dat vooral zal doen met een mengeling van verbazing, verwondering én genoegen. Net als u nu trouwens.
P.S. Dit themanummer is in zeer plezierige samenspraak gemaakt met de gastredacteuren Harold Bekkering en Roy de Kleijn, respectievelijk hoogleraar Cognitieve Psychologie aan het Donders Instituut van de Radboud Universiteit in Nijmegen en promovendus bij de afdeling Cognitieve Psychologie van Universiteit Leiden.
