Ik werkte een jaar of twee als assessmentpsycholoog bij gitp en was nog bezig het vak goed onder de knie te krijgen. Toen kreeg ik een ongeluk.
Ik was met een vriend op vakantie in Zuid-Frankrijk. We maakten een fietstocht en waren bezig met een afdaling. Mijn vriend daalde snel af, ik was voorzichtiger, nam een haarspeldbocht en kwam een auto tegen die op mijn weghelft zat. Ik moest uitwijken, raakte van de weg af en knalde met mijn gezicht tegen een rotswand. De hele knal ving ik met mijn gezicht op. Van het ongeluk weet ik niet veel meer, ik had een bijna-doodervaring: ik hang zo’n 150 meter boven de plek van het ongeluk, zie mezelf liggen, er staat een ambulance met zwaailichten bij en er zijn allemaal mensen met me bezig.
Ik ben een week kunstmatig in slaap gehouden. Mijn schedel lag open, mijn oogkas en neus waren gebroken, net als mijn kaak en al mijn tanden lagen
