‘Het was mijn vader die mij op het idee bracht psychologie te studeren. Ik zat op de middelbare school in Jerevan, de hoofdstad van Armenië, en moest een vakkenpakket kiezen. Ik wist niet wat ik wilde. Dat was best stressvol. Toen mijn vader me een keer vroeg of ik wel eens aan psychologie gedacht had, viel alles op zijn plaats. Vanaf dat moment wist ik dat ik dat wilde doen. Sindsdien heb ik er nooit meer aan getwijfeld.
Psychologie was nooit eerder bij me opgekomen, maar het klopte. Ik voelde dat het paste bij wie ik was. Ik kon goed luisteren, begreep anderen makkelijk. Op mijn vijftiende werd ik een keer midden in de nacht wakker gebeld door de moeder van een goede vriendin, omdat mijn vriendin een paniekaanval had. Ik snelde erheen. Eerst gaf ik haar een knuffel en daarna begonnen we samen rustig
