Dat raadsel werd vanzelf opgelost toen ik ongeveer een half jaar later thuis kwam te zitten met een burn-out. Niet een huis-tuin-en-keuken stressvol momentje, maar eentje van het kaliber dat het maken van een boodschappenlijstje een monumentale taak was. De oorzaak? Onder andere: moeite met kwetsbaar opstellen. Zo vond ik het bijvoorbeeld niet nodig om met iemand op mijn werk te delen dat ik het ontwerpen van een nieuwe cursus eigenlijk heel spannend vond en wel wat advies kon gebruiken. Ook bleef ik maar blij overal verkondigen dat het echt prima te doen was – beginnen als docent combineren met een beursaanvraag schrijven die mijn beginnende carrière kon maken of breken, verhuizen en een dreumes – terwijl ik af en toe de wanhoop nabij was.
Tijdens mijn herstel kwam de term ‘work-life balance’ vaak voorbij. Het klinkt prachtig: je hebt werk, en je hebt de rest van je leven, en die twee zaken moeten met elkaar in balans zijn. Niet teveel werken dus en dat is natuurlijk een prima idee. Maar: wat mij betreft kleeft er een enorme schaduwzijde aan deze term, en dat is het onderliggende idee dat work en life twee volstrekt gescheiden aspecten zijn van het zelf. Dat is mijns inziens echt onzin, en een ‘gevaarlijk’ idee.
Onzin omdat we eigenlijk allemaal wel weten dat het niet te doen is om de rest van je leven bij de voordeur te parkeren op het moment dat je naar je werk gaat. Natuurlijk, we proberen het wel – dus we praten op het werk niet over dat we uitgeput raken omdat we mantelzorger zijn voor onze dementerende vader – maar het komt naar buiten in de vorm van gedrag: die ene onterecht venijnige e-mail naar je collega bijvoorbeeld. En het is gevaarlijk: je niet kwetsbaar opstellen – en dat is wat je doet als je angstvallig je leven buiten de werkdeur probeert te houden – maakt je niet authentiek en dat is een bekende voedingsbodem voor allerlei psychische klachten: hallo, burn-out!
We hoeven nu echt niet voortaan al onze zielenroerselen bij de koffieautomaat te delen met elke willekeurige collega, maar laten we proberen om iets meer van onszelf te laten zien op het werk. Beschouw deze column maar als mijn eerste poging. Vraag eens aan een collega die er moe uitziet of het allemaal wel een beetje gaat. En: probeer eens iets te vertellen over jezelf wat misschien niet heel glansrijk, gaaf of succesvol klinkt.
Ik volg het voorbeeld van mijn zesjarige dochter die het volgende zei toen ik uitlegde dat deze column over kwetsbaar en jezelf zijn gaat: dat durf ik best!
Fotografie: Stijn Rademaker