Lees verder
Dit jaar was ik ervoor gaan zitten: het nieuwe seizoen van Married at First Sight (MaFS). Stellen die gematcht zijn door ‘wetenschappers’ zien elkaar voor het eerst op de dag dat ze elkaar een wettelijk jawoord geven. Daarna gaan ze gedurende de weken dat het programma loopt, kijken of de relatie kans van slagen heeft. Voor het decembernummer vorig jaar interviewde ik Liselotte Visser die als psycholoog en relatie-expert meewerkt aan het programma,  inmiddels alleen achter de schermen. Ik kende het programma niet en vond het eerlijk gezegd een belachelijk idee. Ter voorbereiding keek ik het programma vluchtig.
Geertje Kindermans

Hoewel ik kritisch was op Visser, liet ze me ook de andere kant zien. Men had goede bedoelingen, de makers wilden de huwelijken echt laten slagen. Visser legde uit hoe zij zich op wetenschap baseerde, hoe mensen gematcht werden en ze legde uit dat gearrangeerde huwelijken redelijk succesvol kunnen zijn. En of dit allemaal voor de camera moest? De kandidaten wilden het zelf, dus waarom niet? Met dit in mijn achterhoofd ging ik er bij het nieuwe seizoen eens goed voor zitten.

Bij het eerste stel klapte de relatie al op de eerste dag van de huwelijksreis. De man deed nare uitspraken buiten de camera om – hij was maar een spelletje, ze konden zo weer scheiden – vervolgens was er herrie in de tent en volgden er verschillende lijmpogingen, die uitgebreid in beeld werden gebracht: de vrouw was gekwetst, de man was zich van geen kwaad bewust. Het was oncomfortabele televisie en mijn geloof in de goede bedoelingen van de makers kreeg een knauw.

Het mannenkoppel François en Wilfred leek het droompaar van het seizoen, François met zijn prachtige expressieve ogen en de ontroerende Wilfred waren heel lief samen. Maar halverwege het programma klapte de relatie onverwachts. Wilfred was ermee gestopt, omdat het gevoel bij François vriendschappelijk bleef, terwijl hij verliefd was geworden. Het deed te veel pijn.

Een verstandige beslissing, maar vervolgens moest de arme man bij alle onderdelen van het ‘experiment’ telkens weer komen opdraven, wat steeds meer pijn ging doen. Misschien wel de raarste opmerking over wetenschap deed bioloog Patrick van Veen bij het eindgesprek van de mannen. De diepverdrietige Wilfred zei dat hij geen vrienden wilde blijven. Waarop Van Veen verzuchtte: ‘Dit is typisch iets waar wij als wetenschap geen vinger op kunnen leggen.’

En neem het duo Paula en Remco. Op papier de ideale match, maar al tijdens de huwelijksvoltrekking bleek er geen klik te zijn. Vervolgens deed het stel met alle onderdelen van het programma mee, om telkens weer te constateren dat ze elkaar niets te zeggen hadden. Toch stak de twijfel soms de kop op, want ‘de wetenschap had hen gematcht’. Ondertussen bleef Van Veen het maar proberen. ‘Bij een spannende activiteit, ontstaat er opwinding.’ En dat gevoel zouden ze op elkaar kunnen projecteren. Ik riep ik naar de tv: ‘Hé, bioloog! Het zijn geen aapjes!’

Inmiddels, maanden nadat het programma is afgelopen, is nog één stel bij elkaar. Hun overlevingsstrategie: ze mochten elkaar en trokken zich zo min mogelijk van het programma aan. Anderen zeiden dat de druk te hoog was en dat ze te weinig tijd hadden gekregen om elkaar echt te leren kennen. Tot zover het succes van de formule.

En daarmee ben ik weer terug bij waar ik begonnen was: op tv trouwen met iemand die je nog niet kent, is een belachelijk idee.